Η εικόνα του Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας Ιωάννη Σιόκα να ακουμπά το φέρετρο του πολυαγαπημένου πατέρα του, Γεωργίου Σιόκα, με το βλέμμα του να αντικρύζει την σκληρή πραγματικότητα του θανάτου, συγκλονίζει…
Ποιος είναι άλλωστε ο γιος που θέλει να αποχωριστεί τον άνθρωπο που τον ανέθρεψε; Που ήταν επίσης και ο πιο σοφός συμπαραστάτης και φίλος του, μέχρι τέλους;
Όμως, αλοίμονο, το ταξίδι όλων μας κάποτε τελειώνει…
Άλλωστε, ακόμη περισσότερο και ο καλός αυτός γνώστης του κλάδου τουρισμού, με τις μεγάλες επαγγελματικές κατακτήσεις του, μέσα από τις οποίες είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του σε αμέτρητο κόσμο, ο αξέχαστος Γεώργιος Σιόκας, το ήξερε καλύτερα από όλους…
Όπως επίσης, σαν γνήσιος πολίτης της όμορφης αυτής πόλης του Μ. Αλεξάνδρου, γνώριζε τη μοίρα κάθε πολίτη της, ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια…
Μία Αλεξάνδρεια που τον έφερε στη ζωή, που εκείνος της ανταπέδωσε την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας από καρδιάς, αθόρυβα, ακόμη και μέσα από τους κόλπους της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας.
Και από σήμερα, Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020, είναι η Αλεξάνδρεια τελικά που τον δέχεται και πάλι στους κόλπους της…
Και αν κάποιος μπορεί να κρίνει το πόσο σημαντικό ήταν το ταξίδι της ζωής του, αυτό το βλέπει από τους τελευταίους φίλους του που τον συνοδεύουν σε αυτό, απευθύνοντάς του το καλό κατευόδιο…
Και πράγματι, ήταν πάρα πολλοί οι φίλοι του που ήρθαν να δώσουν τον «τελευταίον ασπασμόν» στον αγαπημένο τους Γεώργιο. Ακόμη πολύ περισσότεροι, εκείνοι που έδωσαν τις ευχές τους από μακριά, μην μπορώντας πρακτικά να βρεθούν στην εξόδιο ακολουθία του.
Μία ακολουθία που έγινε στον Κοινοτικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αλεξανδρείας. Με τον Πατριαρχικό Επίτροπο, Μητροπολίτη Ναυκράτιδος κ. Νάρκισσο να χοροστατεί της όλης ακολουθίας, συνεπικουρούμενος από τον Επίσκοπο Ταμιάθεως κ. Γερμανό και να μεταφέρει τις ολόθερμες εγκάρδιες συλλυπητήριες ευχές του Προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου, που αυτές τις ημέρες βρίσκεται στην Κένυα για ποιμαντική επίσκεψη.
Και μέσα από τον γλαφυρό και συγκινητικό λόγο του, ο Ναυκράτιδος Νάρκισσος να περιγράφει την προσωπικότητα του αγαπητού σε όλη την παροικία Γεωργίου Σιόκα, μιλώντας για έναν υπέροχο Έλληνα που τίμησε τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό και όλον τον Απόδημο Ελληνισμό, δίνοντας την ευχή του στον γιο του και Πρόεδρο της ΕΚΑ κ. Ιωάννη Σιόκα να συνεχίσει το έργο του, πάνω στις γραμμές ζωής που εκείνος χάραξε στην 87χρονη ζωή του και έγινε από τους πλέον σεβαστούς Αλεξανδρινούς Αιγυπτιώτες, αγαπητός την ίδια στιγμή σε πολλούς κατοίκους της πόλης, Έλληνες και Αιγυπτίους.
Αυτό είναι άλλωστε που μένει σε έναν άνθρωπο όταν φεύγει από κοντά μας: το πώς τον θυμούνται και το εάν τον θυμούνται, διότι όπως σημείωσε και ο Μητροπολίτης Νάρκισσος, «οι άνθρωποι που φεύγουν από κοντά μας, συνεχίζουν να ζουν, όταν εμείς τους θυμόμαστε…»
Και η ελληνική παροικία έχει να θυμηθεί πράγματι πολλά από τον αξέχαστο και αείμνηστο Γεώργιο Σιόκα.
Το λυπηρό μόνον είναι ότι οι μεγάλοι και καλοί Αλεξανδρινοί όλο και λιγοστεύουν…
Και η συρρίκνωση δεν είναι μόνον ποσοτική αλλά και ποιοτική, με πολυαγαπημένους συμπαροίκους μας να διαβαίνουν όλο και περισσότεροι το τελευταίο τους ταξίδι…
Είμαστε τουλάχιστον σίγουροι ότι η ευχή τους θα είναι πάντοτε να κρατήσουμε εμείς όσα εκείνοι μάς παρέδωσαν… Και καθήκον δικό μας είναι να αφουγκραστούμε εμείς αυτήν τους την επιθυμία… Όπως ακριβώς – πιστεύουμε – ότι νοερά την αφουγκράστηκε την επιθυμία αυτή του πατέρα του, του Γεωργίου Σιόκα, ο γιος του Ιωάννης Σιόκας, όταν σήμερα το απόγευμα ακουμπούσε και κρατούσε σφικτά το φέρετρο του ανθρώπου που τον ανέθρεψε, όπως όταν ο πατέρας του τον κρατούσε – φανταζόμαστε – παιδί, και όπως κάθε πατέρας κάνει για τα παιδιά του…
Είναι πλέον από σίγουρο ότι εκείνη τη στιγμή του τελευταίου αποχωρισμού, λίγο πριν οδεύσει και αναπαυτεί στην τελευταία του κατοικία, ο Γεώργιος Σιόκας έδινε την ευχή του και στον γιο του Ιωάννη και σε όλη την οικογένειά του και σε όλον τον Ελληνισμό, που ξέρει να ξεπερνά τα δύσκολα, να πέφτει, να τραυματίζεται αλλά γρήγορα να ανακτά τις δυνάμεις του και να ανασηκώνεται για να επιτελέσει το ύψιστο χρέος του: να τιμήσει τους αγώνες και τους κόπους των πατεράδων του και των παππούδων του…
