Αγαπητή Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας,
Έστω και μετα απο 58 χρόνια θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς την ΕΚΑ, τα τωρινά διοικητικά της μέλη και τα τότε (που μάλλον δεν θα υπάρχουν πια) για την δυνατότητα που μου έδωσαν να μπορέσω – μια και για την δικιά μας γενεά δεν υπήρχε πια μέλλον στην Αίγυπτο – να φύγω από την Αλεξάνδρεια.
Πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα!
Μετά την αποφοίτηση μου το 1958 από το Κλασσικό Τμήμα του Αβερωφείου Γυμνασίου (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε διαχωρισμός σε Γυμνάσιο-Λύκειο) δεν είχα καμία επαγγελματική προοπτική στην Αίγυπτο. Τότε ζούσα με την μητέρα μου, η οποία πάλευε ως νοσοκόμα να μεγαλώσει εμένα και τον μεγάλο αδελφό μου.
Ο μεγάλος αδελφός μου είχε μεταναστεύσει πριν από 4 χρόνια στην Βραζιλία (που δεν ήθελα να ακολουθήσω για κανένα λόγο) και η μητέρα μου ως χήρα πλέον θα τον ακολουθούσε. Ο δε κολλητός μου φίλος και συμμαθητής Σόλων Χριστοφίδης είχε φύγει για σπουδές στην Γερμανία και με παρακαλούσε να πάω με την προοπτική να εργάζομαι και να σπουδάζω. Αλλά εγώ δεν είχα χρήματα ούτε για να πάω στη Τάντα.
Ένα πρωί συναντώ στην Σάααντ Σαγλούλ τον αγαπητό και αείμνηστο διευθυντή του Αβερωφείου κ. Ενρίκο Χατζηανέστη, ο οποίος με ρώτησε κατά λέξη “Λίβα, τί κάνεις;”. Η απάντηση ήταν “Τίποτα, ο Σόλων με περιμένει στην Γερμανία, αλλά δεν μπορώ να φύγω, γιατί δεν έχω τα απαραίτητα χρήματα”. Ο Χατζηανέστης γνώριζε την οικονομική μου κατάσταση και μου λέει “Εγώ είμαι στο Συμβούλιο της Κοινότητας. Κάνε εσύ μια αίτηση και εγω θα την προωθήσω”.
Όντως, έκανα την αίτηση ζητώντας να μου χορηγήσει η Κοινότητα τα ναύλα για την Γερμανία. Πέρασαν μερικές εβδομάδες και πληροφορούμαι ότι η αίτηση μου εγκρίθηκε. Ο δε κος Χατζηανέστης μου παρέδωσε εισιτήρια για Αλεξάνδρεια-Πειραιά-Βενετία με το πλοίο και στη συνέχεια σιδηροδρομικώς Βενετία-Μιλάνο-Στουτγκάρδη. Εισιτήρια από 25-29/11/1958.
Στο λιμάνι με συνόδεψαν η μητέρα μου, οι φίλοι μου και συμμαθητές Ευάγγελος Κατραμάδος και Γιώργος Μεταξάς.
Στην Γερμανία στο σταθμό με περιμένε ο Σόλων, ο οποίος μου παραχώρησε στέγη και μου βρήκε και δουλειά.
Στην συνέχεια ανέβηκα στο Αμβούργο. Γράφτηκα στο πανεπιστήμιο. Εργαζόμουν και σπούδαζα οικονομικά και τελείωσα ως οικονομολόγος. Μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία χημικών στο Ντίσελντορφ με προσέλαβε στο μάρκετινγκ και σύντομα έγινα υψηλό στέλεχος και εργάστικα εκεί για πολλά χρόνια.
Έκανα οικογένεια και με τα τρία μου παιδιά επισκέφτηκα, πρόσφατα, σχεδόν όλη την Αίγυπτο. Πρωτίστως όμως τους έδειξα το σχολείο μου, το σπίτι και την συνοικία στο Σπόρτινγκ, εκεί που εμένα, τον Αγ. Σαββα, το σπίτι του Καβάφη, τις παραλίες που περνούσα τα καλοκαίρια κ.α.
Σήμερα ως συνταξιούχος και παππούς μένω εν μέρη στην Ραφήνα – όπου συναντώ παλιούς συμμαθητές – και έν μέρη στο Αμβούργο, διερωτώμενος – με βουρκωμένα μάτια – που θα βρισκόμουν σήμερα χωρίς την βοήθεια της Κοινότητας.
Σας Ευχαριστώ.
Κώστας Λίβας
