Στον προαύλιο χώρο του Τοσιτσαίου – Πρατσίκειου Δημοτικού Σχολείου, το αγαλμάτινο περίγραμμα του ευεργέτη Μιχαήλ Σαλβάγου, παρακολουθούσε το θέαμα με την μεταφυσική ματιά του να βρίθει ικανοποίησης. Η έμψυχη ύπαρξή του, προσπερνούσε τα χρονικά εμπόδια της ένσαρκης απώλειάς του και μέσα απ΄ την παγερή σιωπή του, αισθανόσουν ότι «ζούσε» την πάλαι ποτέ ένδοξη εποχή της πολυπληθούς Αλεξανδρινής Κοινότητας των Αιγυπτιωτών.

Αν κάποιοι παραξενεύονται με την προαναφερθείσα εικόνα,  οι προτομές, τα αγάλματα, και οι ανδριάντες έχουν το δικό τους τρόπο και μέθοδο να αντιλαμβάνονται εκείνα που με το θνητό μυαλό μας αδυνατούμε να συλλάβουμε.

Ο αρχιτεκτονικός χώρος με την απαράμιλλη αισθητική όπου στεγάζονται τα κοινοτικά κτήρια, δημοτικού και το νηπιαγωγείου καθώς, και το αμφιθέατρο της χημείας και φυσικής, έστελνε μηνύματα προς το παρελθόν του Ευεργετισμού, πως όλα όσα οι πρόγονοι κληροδότησαν στους απογόνους τους, οι δεύτεροι τα προστατεύουν, τα διαφυλάττουν και τα χρησιμοποιούν ακόμα κι αν οι κάποτε δεκάδες χιλιάδες, κατέληξαν ελάχιστες εκατοντάδες.

Τα καθίσματα γεμάτα από θεσμικούς εκπροσώπους, γονείς, φίλους, εκπαιδευτικούς και υπαλλήλους της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, απεικόνιζαν ένα πολύχρωμο κοινό, που προσιδίαζε σε καλειδοσκόπιο.

Ακριβώς απέναντί του, οι πάγκοι με τα νήπια και τους μαθητές του δημοτικού σχολείου. Η εορταστική σύναξη, φωταγωγημένη απ΄ τους μεγάλους προβολείς του προαύλιου χώρου, αδημονούσε για την έναρξη του σχολικού θεάματος.

Όταν η διευθύντρια του Τοσιτσαίου κα Αδαμαντία Νικολακοπούλου πήρε το μικρόφωνο, ακόμα και οι πλέον «ταραξίες» μπόμπιρες σώπασαν να ακούσουν τι θα τους πει. Ο λόγος της μεστός, συγκεκριμένος και πλήρως κατανοητός απ΄ όλους, μικρούς και μεγάλους. Με ιδιαίτερη συγκίνηση χαιρέτησε το κοινό, ενώ εκείνο που δημιούργησε εξαιρετική εντύπωση, είναι ότι η κα Νικολακοπούλου κατά τις ευχαριστίες της προς τους συνεργάτες, τους θεσμικούς εκπροσώπους και όλους όσους στήριξαν το έργο του σχολείου, δεν λησμόνησε ούτε έναν. Με πρωτόγνωρη ευαισθησία κατέδειξε μέσω του αξιακού της κώδικα, πως τιμά και σέβεται το ίδιο έναν επίσημο, όπως κι έναν εργάτη που μεταφέρει τα νερά για τα παιδιά του σχολείου.

Αυτό είναι διαπαιδαγώγηση! Να διδάσκεις το νόημα της ευγνωμοσύνης προς όλους, ανεξάρτητα απ΄ το βαθμό, τη θέση, το κύρος και το βαλάντιο που διαθέτει έκαστος ή εκάστη. Να εκπαιδεύεις τα παιδιά όχι με τις μεγαλοστομίες και το δέος προς την κυριαρχία, αλλά προς την αγάπη, την αλληλεγγύη, τη συνύπαρξη και κυρίως την ενσυναίσθηση.

Η ομιλία τής ανωτέρω εκπαιδευτικού, στο τέλος συζητήθηκε στα πηγαδάκια ως ένα δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς τόσο της ιδίας όσο και των συναδελφισσών της, με τις οποίες από κοινού, φροντίζουν καθημερινά για την διαμόρφωση συνείδησης και προσωπικότητας των μικρών μαθητών.

Η παράσταση για ανήλικους και ενήλικες, ξεκίνησε με την είσοδο του Νηπιαγωγείου υπό την επίβλεψη και τη φροντίδα της Διευθύντριας κας Λένας Βοστάνη. Και τι δεν είδαμε και τι δεν απολαύσαμε! Τα νήπια βουτηγμένα στη χαρά της επιβεβαίωσης, καθώς το χειροκρότημα του κοινού τα ενεθάρρυνε όλο και περισσότερο, χόρευαν, τραγουδούσαν, απολάμβαναν τα σκετς που είχαν ετοιμάσει, απήγγειλαν τα ποιήματά τους και προσέφεραν στο νηπιακό εαυτό τους χαρά και αυτοβεβαίωση.

Και σε όλους εμάς που τα παρακολουθούσαμε, υποδαύλισαν την νοσταλγική συγκίνηση της παιδικής μας ηλικίας, κυρίως δε, όλων όσοι βίωσαν την ίδια επιβράβευση στη δική τους εποχή. Ποιος άραγε δεν επιστρέφει στο μακρινό του παρελθόν, όταν του δημιουργούν ερεθίσματα, σαν κι αυτά που αφειδώς μας δημιούργησαν οι μπόμπιρες του νηπιαγωγείου της Ε.Κ.Α.;

Εκεί που οι ιαχές και τα επιφωνήματα μικρών και μεγάλων ακούστηκαν στεντορείως εντός του Ελληνικού Τετραγώνου, ήταν όταν ο γυμναστής κ. Άντελ Ζακαρέϊα χώρισε σε δύο ομάδες τα πιτσιρίκια, ώστε να βιώσουν τον υγιή συναγωνισμό μέσω των παιχνιδιών που τους είχε διδάξει επί μέρες.

Την μια έτρεχαν με μπάλες και κώνους, την άλλη με σφουγγάρια που βουτούσαν στο νερό για να μεταφέρουν την ποσότητα σε άλλο κουβά,  μας συνεπήραν και μας αιμοδότησαν με το αθώο χαμόγελό τους, καταδεικνύοντας την θεραπευτική ευεργεσία που έχει η αποδοχή στις ψυχές των ανθρώπων, ανεξαρτήτου ηλικίας.

Ακολούθησε το Δημοτικό με την κα Νάνσυ και τους μαθητές να παίζουν τη δική τους θεατρική παράσταση με αξιοζήλευτη υποκριτική δεινότητα, τηρουμένων των αναλογιών, της ηλικίας τους. Τραγούδησαν, έπαιξαν και προσέδωσαν κι αυτά με τη σειρά τους τον τόνο που απαιτούσε η αποχαιρετιστήρια τελετή του σχολείου. Τι όμορφη στιγμή ήταν εκείνη, όπου το κάθε παιδί εξιστορούσε στο ακροατήριο πως αισθάνθηκε την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στη σχολική αίθουσα!

Πόσο έξυπνα είχαν βρει τον τρόπο τα ίδια τα παιδιά, να προτείνουν στη δασκάλα τους, να εμπλουτίσουν το όλο σκηνικό με κάποιες δικές τους σκηνοθετικές εμπνεύσεις, όπως ήταν η στιγμή που ένα εξ αυτών, νοσταλγεί τα πατατάκια που έτρωγε και η συμμαθήτριά του εισέρχεται στη σκηνή για να του δώσει την ποθούμενη γεύση!

Έπαιξαν κι αυτά με τον γυμναστή κ. Άντελ, μονομάχησαν και στο τέλος «νικητές και ηττημένοι», αγκαλιάστηκαν και κάθισαν πάλι στους πάγκους να παρακολουθήσουν τη συνέχεια της βραδιάς.

Η Διευθύντρια κα Αμάντα Νικολακοπούλου, οι συναδέλφισσές της κες Παρασκευή Διαμιανίδου και Αθανασία Παπαχριστοδούλου, απέδειξαν περίτρανα σε όλους μας ότι μόνο με αγάπη, ευαισθησία και μεράκι των εκπαιδευτικών, κυρίως ενός δημοτικού σχολείου, μπορούν τα παιδιά αντί να βλέπουν τις σχολικές αίθουσες ως φόβητρο να τις θωρούν ως τον  καθημερινό τόπο χαράς, μάθησης και ψυχαγωγίας. Όπως το ίδιο ακριβώς πράττει και με τους μπόμπιρες του νηπιαγωγείου η κα Λένα Βοστάνη.

Ακολούθησε η απονομή των απολυτηρίων και των βραβείων, τα οποία όπως κάθε χρόνο είχε ετοιμάσει η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας. Μόλις τα απολυτήρια κατέληξαν στα χέρια των μπόμπιρων και των μεγαλύτερων μαθητών,  τον λόγο πήρε η Διευθύντρια του Αβερωφείου Γυμνασίου – Λυκείου, κα Αφροδίτη Πεβερέτου η οποία αφού προσεφώνησε όλους τους επίσημους προσκεκλημένους των θεσμών της Αλεξανδρινής Παροικίας, στη συνέχεια έδωσε τα αποφοιτήρια και τα βραβεία της Ε.Κ.Α. προς τους αριστεύσαντες. Προσκάλεσε μάλιστα -κάποια εξ αυτών – να τα παραδώσουν  οι προσκεκλημένοι θεσμικοί εκπρόσωποι που παρίσταντο στην εκδήλωση.

Φορτισμένη συγκινησιακά ήταν η στιγμή, κατά την οποία οι κουστουμαρισμένοι απόφοιτοι λάμβαναν τα αποφοιτήρια και τα βραβεία από την Διευθύντρια τους και φωτογραφίζονταν συγκινημένοι μαζί της.

Στο όλο τελετουργικό θα πρέπει να επαινέσουμε έναν νέο άνθρωπο, με ξεχωριστή και σιωπηλή προσφορά στην Ελληνική Κοινότητα και στην εξυπηρέτηση των σχολείων και αυτός είναι ο γιός της εκπαιδευτικού κας Παρασκευής Διαμαντίδου, ο γνωστός σε όλους μας κ. Γιώργος Μανδραγός, στον οποίο ανεφέρθη ιδιαίτερα η κα Αμάντα Νικολακοπούλου.

Στην όμορφη εκδήλωση παρέστησαν με τις ευχές και τις ευλογίες του Μακαριωτάτου, ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης κ. Ανδρέας, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Ιωάννης Πυργάκης μετά της συζύγου κας Κατερίνας Γιδαράκου, ο Πρόεδρος της Ε.Κ.Α. κ. Ανδρέας Βαφειάδης, συνοδευόμενος από τον αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα κ. Δημήτριο Κάβουρα και τον Διευθυντή της Ε.Κ.Α. κ. Γεώργιο Μπούλο, ο Συντονιστής Εκπαίδευσης Βόρειας Αφρικής  και Μέσης Ανατολής κ. Γεώργιος Κοκορέλης, ο Σύνδεσμος του ΠΝ της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Χρυσόστομος Ράγκος, η Πρόεδρος του ΕΝΟΑ και «Πτολεμαίου Α΄» κα Λιλίκα Θλιβίτου, ο φιλέλληνας καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αλεξανδρείας κ. Μάγντι Χασάν, ο Γενικός        Έφορος Προσκόπων Αλεξανδρείας κ. Άρης Μαρκοζάνης, το προσωπικό της Ελληνικής Κοινότητας και βέβαια όλοι οι εκπαιδευτικοί και των τριών βαθμίδων.

Στο τέλος άπαντες περιχαρείς φωτογραφήθηκαν, με απαστράπτοντες αποφοίτους και μη, για τον ιστορικό του μέλλοντος, έτσι ώστε όταν θα αναζητά τα ίχνη των σημερινών παιδιών στις σελίδες του «Αλεξανδρινού Ταχυδρόμου» επόμενων εποχών, να βρίσκονται αποτυπωμένα τα πρόσωπα όλων όσων θήτευσαν στα εκπαιδευτήρια του Ελληνικού Τετραγώνου. 

Η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, εύχεται σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς καλό καλοκαίρι, υγεία και καλή πρόοδο στα παιδιά των Κοινοτικών μας σχολείων.