Ο ΤΑΣΟΣ ΠΑΡΛΑΣ ΚΑΙ Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ
Του Νικόλαου Νικηταρίδη
Στις αρχές του 1940 εξέλιπε ο Τάσος Πάρλας, μια συμπαθής Αλεξανδρινή φυσιογνωμία, ο οποίος επί μακρά σειρά ετών με τα διάφορα ευτράπελα του επεισόδια, με την ανεπιτήδευτη αφέλεια του και τους καλούς του τρόπους δημιούργησε έναν εκ των συμπαθών και ευχάριστων τύπων της Αλεξάνδρειας.
Όπως αναφέρει ο σπουδαίος Αλεξανδρινός μουσικοσυνθέτης Κρίνο δε Κάστρο, η θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε από τα θέατρα των ¨Πυραμίδων¨ του Τρικάτσουλα και της ¨Εδέμ¨ του Τσερετόπουλου, τα μοναδικά τότε θέατρα στα οποία όλοι οι ελληνικοί θίασοι μέχρι περί το 1905 έδιναν τις ελληνικές τραγωδίες, τις κωμωδίες και άλλα ξένα έργα της ρομαντικής σχολής. Ο Πάρλας τότε ανακατευόταν στα παρασκήνια και κάπου-κάπου, όταν οι διάφοροι θίασοι του Ευάγγελου Παντόπουλου, του Ξεν. Ησαΐα, της Ελεον. Λοράνδου, του Σφήκα, κ.ά. έδιναν τα αθάνατα κωμειδύλλια, εμφανιζόταν στα κόρα του Καπετάν-Γιακουμή, των Μυλωνάδων, των Σφουγγαράδων, κτλ. Την εποχή εκείνη μοναδικά θεάματα ήταν τα θέατρα και τα ιπποδρόμια. Ο Πάρλας παρακολουθώντας τους κωμικούς των τότε εκλεκτών ιπποδρομιών Πιεραντώνη και Γκάτι (στο τότε θέατρο αδελφών Μομφερράτου) αποφάσισε να ειδικευτεί και στον κλάδο εκείνο και μετά από καιρό εμφανίστηκε στο θέατρο ¨Παυσίλυπο¨ με άλλους γνωστούς του σε διάφορα αντρέ-κωμίκ με σχετική επιτυχία.
Αλλά όπως τα πάντα παρέρχονται, έτσι και τα ξύλινα εκείνα θέατρα κατεδαφίστηκαν για να ανεγερθούν προσοδοφόρες οικοδομές και έτσι σταμάτησε η καλλιτεχνική κίνηση των συνοικιών του Ταχυδρομείου και του Παλαιού Χρηματιστηρίου. Ο Πάρλας, μη θέλοντας να μένει αργόσχολος, μαθαίνοντας την ιπποκομιακή τέχνη από τις ιπποδρομίες, προσλήφθηκε από αυλικό προύχοντα ως ηνίοχος και αίφνης μια μέρα εμφανίστηκε στην οδό Σερίφ οδηγώντας τη μεγαλοπρεπή άμαξα του προύχοντα. Με την μπλε-σιελ σταμπουλίνα του, με τα χρυσά απαστράπτοντα κουμπιά του και με το ολοκόκκινο μεγαλοπρεπές φέσι του, χαλιναγωγώντας τα δύο υπέροχα άλογα, ατένιζε όλους τους πεζούς με σοβαρότητα δέκα τουλάχιστον αγαλμάτων Νουμπάρ Πασά, με την ίδια αδιαφορία με την οποία το άγαλμα ατένιζε τα γύρω του παιδιά που έπαιζαν στα φερώνυμα μπαξεδάκια…
Εντωμεταξύ, εξερράγη ο Α΄ π.π. και ο προύχοντας βρισκόμενος στην Τουρκία, αποκλείστηκε. Ο Πάρλας τότε προτίμησε να επανέλθει στους θεατρικούς κόλπους προσληφθείς ως κορίστας στην ιταλική οπερέτα του Σαρούμπι, στο θέατρο ¨Πολυθέαμα¨, όπου αργότερα βρισκόταν ο κινηματογράφος ¨Μαζέστικ¨.
Όταν δε συγκροτήθηκε η πρώτη Ελληνική Οπερέτα από εγχώρια στοιχεία της Νίτσας Ράλλη και του Λεωνίδα Καραμητρόπουλου (Δέρβη) στο ¨Λούνα-Παρκ¨, προσλήφθηκε λόγω της καλής του φωνής ως αρχικορίστας το 1916. Μετά δύο χρόνια στο ίδιο θέατρο, στην επιχείρηση Σολιάγκη-Μιχαηλίδη, προσλήφθηκε ως απόλυτος πρώτος τενόρος. Τότε υπήρξε η αλησμόνητη περίοδος της περίφημης επιθεώρησης ¨Πυξ-Λαξ¨ του Ανδρέα Παλαιολόγου (Άις Κριμ), η οποία παίχθηκε με καταπληκτική επιτυχία επί 28 συνεχείς φορές. Ο Πάρλας, στο ρόλο του τρελού τενόρου Μαπίπ με το τραγούδι του : ¨Άνοιξε το παράθυρο / την κρυσταλλένια πόρτα / και σούφερα αγάπη μου / της μολοχίας χόρτα¨ αποσπούσε τα θυελλώδη χειροκροτήματα του απειροπληθούς ακροατηρίου. Κατά τα επόμενα δε χρόνια, σε διάφορα έργα, είχε πολλές επιτυχίες.
Αλλά το κορύφωμα της θεατρικής του σταδιοδρομίας ήταν η εποχή του 1929-30 με την αλησμόνητη επιθεώρηση των Ανδρέα Παλαιολόγου και Γ. Κοκκάλη (Άις Κριμ-Κοκτέιλ) ¨Φιλ Καρακόλ¨. Ουδέποτε το Αλεξανδρινό κοινό αποθέωσε ηθοποιούς σε κωμικούς ρόλους όσο τον Πάρλα στο ρόλο του μπας σαουΐς, με συμπαραστάτη τον επίσης συμπαθή εργάτη της σκηνής Αγγελή Γεωργίου. Στην επιθεώρηση ¨Φιλ Καρακόλ¨ ο Πάρλας υπήρξε αμίμητος τόσο ώστε και ο σοβαρός τότε διευθυντής της Αστυνομίας Αλεξανδρείας, προσελθών στην παράσταση, παρόλο ότι δεν γνώριζε ελληνικά, ξέσπασε σε ακράτητα γέλια παρακολουθώντας την άφθαστη υποκριτική του Πάρλα στην ευφυέστατη εκείνη ντόπια θεατρική σάτιρα.
Μετέπειτα και στα παραλιακά κέντρα στα οποία συνεχώς προσλαμβανόταν ως μέλος μουσικών συγκροτημάτων του Καννούλα, κ.ά., με την πλούσια και μελωδική φωνή του έτερπε το προσερχόμενο προς αναψυχή κοινό. Στα 1938 είχε προσληφθεί από τον σημαντικό θεατρικό επιχειρηματία της Αλεξάνδρειας Μπεττίνο Κονελιάνο ως διευθυντής του φροντιστηρίου των εκάστοτε θιάσων στην ¨Αλάμπρα¨, έως ότου τον Γενάρη του 1940 αρρώστησε και έφυγε από τη ζωή.
