Αισθάνομαι την ανάγκη ως δημοσιογραφική υποχρέωση απέναντι στον «Αλεξανδρινό Ταχυδρόμο» της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας με τον οποία συνεργάζομαι, επί διετία και πλέον, να γνωστοποιώ κάθε πολιτισμικό γεγονός ή πρόσωπο που συνδέεται με την ιστορική πόλη του Ελληνισμού.
Και αυτό, γιατί η ιστορία μιας Παροικίας ή μιας Κοινότητας δεν γράφεται μόνο επί του ιδίου εδάφους, καθότι ως γνωστόν τα μεταναστευτικά ρεύματα της ανθρωπότητας, οδηγούν τις μοίρες των ανθρώπων σε διαφορετικούς προορισμούς απ΄ αυτούς που ενδεχομένως προγραμμάτιζαν.
Στη φωτογραφία οι αείμνηστοι: καθηγητής – Πρόεδρος Νικόλαος Τσικής και ο εργοθεραπευτής – καλλιτέχνης Παναγιώτης Πικιός
Σήμερα η αλεξανδρινή προσωπικότητα που καταγράφεται στη σελίδα μας, είναι άγνωστη στην αλεξανδρινή κοινωνία. Υπήρξε όμως ως άνθρωπος,καλλιτέχνης και δημόσιος υπάλληλος εν Ελλάδι, ένα κόσμημα του Αιγυπτιωτισμού.
Το όνομά του, Παναγιώτης Πικιός του Ιωάννη Πικιού και της Δικαίας Πικιού το γένος Μακράκη, γεννηθείς στο Μαιευτήριο του Κοτσίκειου Νοσοκομείου την 10 Νοεμβρίου 1958, κάτοικος Ιμβραημίας.
Οι γονείς του έφυγαν το 1963 με την αποχώρηση των περισσοτέρων Ελλήνων, αλλά η καρδιά του χτυπούσε πάντοτε αλεξανδρινά και ο «αρχοντικός» αιγυπτιωτισμός είχε ενσωματωθεί στο ψυχικό και πνευματικό dna του.
Εργάστηκε στο Ψυχιατρικό Θεραπευτήριο Δρομοκαΐτειο, ως εργοθεραπευτής και υπεύθυνος ζωγραφικής και μουσικής. Άλλωστε ήταν εξαίρετος ζωγράφος και δεινός μουσικός.
Πρόσφατα πληροφορήθηκαμε ότι αναχώρησε απ΄ τα γήινα την 10η Ιουνίου 2024, και φρονώ πως του αξίζει ένα μνημόσυνο μέσω αυτού του κειμένου, διότι σ΄ αυτόν οφείλουμε πολλά ιστορικά στοιχεία για τους σπουδαίους ανθρώπους που νοσηλεύτηκαν στο Δρομοκαΐτειο – το πρώτο Ψυχιατρείο της Ελλάδας -– όπως ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Νικόλαος Δραγούμης αδελφός του Ίωνα και πολλοί άλλοι.
Σ΄ αυτόν οφείλω και το γεγονός, της δεκαετούς ενασχόλησής μου με τα Αρχεία του Δρομοκαΐτειου, τα οποία με την αρωγή του δημοσιεύτηκαν στον τύπο και προβλήθηκαν στην τηλεόραση.
Η Αλεξάνδρεια υπήρξε πάντα μέσα στο αίμα του αείμνηστου Παναγιώτη Πικιού, του οποίου η φροντίδα για τους ασθενείς μέσω της ζωγραφικής και της μουσικής, υπήρξε ανεκτίμητη.
Μαζί με τον επίσης αείμνηστο Χιώτη Πρόεδρο του Θεραπευτηρίου Νικόλαο Τσική, έγραψαν ξεχωριστή ιστορία έτσι ώστε σήμερα να γνωρίζουμε πολλά από εκείνα που θα τα χάνονταν στο πηγάδι της λήθης, εφόσον τα Αρχεία του Θεραπευτηρίου βρέθηκαν τυχαία απ΄τον Παναγιώτη Πικιό σε ένα σάκο απορριμάτων,τα οποία αξιοποίησε ο Νικόλαος Τσικής ως καθηγητής Φιλολογίας.
Η σύζυγός του Αλεξάνδρα Πικιού, θαρρείς και την επέλεξε εκτός όλων των άλλων και για το όνομά της καθώς παρέπεμπε γι αυτόν στην γενέτειρά του, υπήρξε σύντροφος, συνάδελφός του και στήριγμά του σε όλη την εθελοντική του διαδρομή. Ήταν ο Άνθρωπος που βοήθησε όλους τους κατατρεγμένους που πέρασαν από τους παγωμένους θαλάμους του ανωτέρω ψυχιατρείου.
Σήμερα ο αγαπημένος γιος του Ιωάννης χαιρετίζει την πόλη του πατέρα του και ελπίζει να επισκεφθεί σύντομα την Ιμβραημία, στα ιερά χώματα που γεννήθηκε και περπάτησε ο πατέρας του.
Ο Παναγιώτης Πικιός δεν ανήκει στους ευεργέτες που δώρισαν χρήματα για να πραγματοποιηθούν σχολεία και εκκλησίες, αλλά ευεργέτησε τις ψυχές εκατοντάδων ασθενών που μέσω της εργοθεραπείας του, κατόρθωσαν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν αριστουργήματα όπως ο Δημήτρης Βρεττάκος, ο ανιψιός του μεγάλου μας ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου και πλήθος άλλων επώνυμων και ανώνυμων διαταραγμένων ψυχών!
ΣΎΝΔΕΣΜΟΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
