Το Ελληνικό Τετράγωνο έχει μια ξεχωριστή ιστορία στο διάβα του χρόνου. Εκεί μέσα εδρεύουν το Αβερώφειο Γυμνάσιο Λύκειο, το Τοσιτσαίο Πρατσίκειο Δημοτικό, το Νηπιαγωγείο, ο  Οίκος ευγηρίας Μάννα, το Σαλβάγειο θέατρο, οι Κοινοτικοί Ξενώνες, η Αθλητική ΄Ενωση Ελλήνων Αλεξανδρείας και το Εντευκτήριο της Κοινότητας.

Το τελευταίο αποτελεί έναν ιδιαίτερο χώρο συνάντησης των παροίκων όπου εκεί συνδιαλέγονται, συζητούν, διασκεδάζουν και ανταλλάσσουν απόψεις για θέματα που τους απασχολούν, ενώ παράλληλα αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ψυχαγωγία και διασκέδαση.

Είναι ίσως ο πλέον δραστήριος κοινοτικός χώρος συνάντησης των Αιγυπτιωτών, το δε παρελθόν με το παρόν συνδέονται άρρηκτα μέσα από όμορφα συμβάντα και γεγονότα που διαδραματίζονται στο συγκεκριμένο Eντευκτήριο.

Τίποτα όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει επιτυχώς, αν οι άνθρωποι που λειτουργούν έναν χώρο δεν τον αγαπούν και δεν φροντίζουν να ικανοποιούν τους θαμώνες του.

Πρόσφατα το Εντευκτήριο της Ελληνικής Κοινότητας γνώρισε μεγάλες πιένες. Πραγματοποιήθηκαν γεύματα και δείπνα με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και επισήμους τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Αίγυπτο. Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας παρευρέθη στο δείπνο που παρέθεσε ο Πρέσβυς της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Νικόλαος Παπαγεωργίου και εξεφράσθη με τα καλύτερα λόγια  για την εξυπηρέτηση και την ποιότητα των εδεσμάτων που απόλαυσε.

Την επομένη το Ίδρυμα Ωνάση με τους εκπροσώπους και συνεργάτες του, παρέθεσε γεύμα με τα ίδια επιτυχή αποτελέσματα ενώ άπαντες αναφέρθηκαν με κολακευτικά λόγια για την εξυπηρέτηση και τις γευστικότατες συνταγές του Εντευκτηρίου.

Βρίθει η ιστορία του Εντευκτηρίου από πανομοιότυπες περιπτώσεις, όπου επίσημοι προσκεκλημένοι απόλαυσαν το θεσπέσιο φαγητό όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, υπουργοί, και θεσμικοί παράγοντες της Ελλάδας και της Αιγύπτου, αλλά και εκπρόσωποι της Ε.Ε.  που παρευρέθησαν μετά την εκδήλωση της «Ημέρας της Ευρώπης» που πραγματοποιήθηκε στον αύλιο χώρο του Τοσιτσαίου – Πρατσίκειου  Δημοτικού.

Όλα αυτά όμως δεν γίνονται τυχαία. Αποκλειστικός υπεύθυνος για την ευωχία που δημιουργείται στα τραπέζια επισήμων και μη, είναι η κα Αντιγόνη Κατσιμπρή η οποία με την μαγειρική της φαντασία, τις καινοτομίες στο μενού της, το διάβασμα και τη γνώση σχετικά με την γεύση, προσφέρει στους ουρανίσκους των συνδαιτημόνων την απαιτούμενη εύφρανση.

Τίποτε δεν πραγματώνεται δίχως την καθοδήγησή της και την τελική έγκρισή της. Οι έπαινοι που εισπράττει απ΄ όσους έχουν απολαύσει τα πιάτα της, αποτελούν για την Ελληνική Κοινότητα στην οποία ανήκει το Εντευκτήριο, ιδιαίτερη τιμή καθότι δικαιώνεται για την μέχρι τώρα επιλογή της.

Συνομιλήσαμε μαζί της και όπως κατά καιρούς έχουμε προβάλει πρόσωπα της Παροικίας αλλά και χώρους που υπάγονται στην Ελληνική Κοινότητα, έτσι και τώρα προσπαθήσαμε να αναδείξουμε ορισμένα στοιχεία από την προσωπικότητα της κας Αντιγόνης Κατσιμπρή. Να τονισθεί ότι παλαιότερα ο χώρος ονομαζόταν η Ένωση των Ελλήνων, αργότερα όμως μετονομάσθηκε, «Εντευκτήριο της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας».

Ιδού λοιπόν τι μας λέει η γυναίκα που δημιουργεί στην κουζίνα πάσης φύσεως συνταγές από ορεκτικά, κυρίως πιάτα, μέχρι γλυκά, με τη σφραγίδα της μεσογειακής κουλτούρας και όχι μόνο.

«Από μικρή δεν με ενδιέφερε καθόλου η κουζίνα. Μάλιστα δεν γνώριζα να βράζω ούτε αυγό. Όταν όμως αποφάσισα να ασχοληθώ ήξερα πλέον ότι δεν θα μείνω αδρανής. Άνοιξα βιβλία, διάβασα, ρώτησα, παίδευσα το μυαλό μου και άφησα την έμπνευσή μου να δημιουργήσει. Ποτέ  όμως δεν δημιούργησα κάτι χωρίς να στηριχτώ στους συνεργάτες μου».

Κι όταν τη ρωτάμε για τα χρόνια δραστηριότητάς της μας λέει: «Είμαι εδώ από το 1985. Βέβαια ο χώρος δεν ήταν έτσι. Έχουν διαμορφωθεί από τότε πολλά. Όταν ήρθα και ακουγόταν για το φαγητό ότι είναι ωραίο, την Κυριακή το μεσημέρι δεν υπήρχε τραπέζι αλλά ούτε καρέκλα να καθίσεις. Εδώ που είμαστε τώρα ήταν χώματα. Με τα χρόνια διαμορφώθηκε έτσι όπως τον βλέπετε.  Τότε υπήρχε πολύς κόσμος και η Παροικία ήταν μεγάλη. Βέβαια ο Αλέκος ήταν η ψυχή του Εντευκτηρίου και όλοι οι άλλοι ακολουθούσαμε.»

Όση ώρα συζητούμε μας εξηγεί και δείχνει συγχρόνως  τις αλλαγές που έχουν γίνει στο πέρασμα του χρόνου. Αλλού ήταν το πινγκ-πονγκ, το εστιατόριο, η κουζίνα, τα τραπέζια, κι έτσι μας γυρνά σε ένα παρελθόν όχι και τόσο μακρινό.

«Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι μάγειροι δεν διαβάζουν παρά ακολουθούν όσα έχουν μάθει. Μεγάλο λάθος αυτό για όσους το πιστεύουν. Διαβάζουν και μάλιστα πολύ. Σκεφθείτε ότι για κάθε δημιουργία επί παραδείγματι για να φτιάξεις κουραμπιέδες, πρέπει να χρησιμοποιήσεις συγκεκριμένο αλεύρι και όχι οτιδήποτε. Αλλιώς θα βγει το αποτέλεσμα με το κατάλληλο προϊόν κι αλλιώς αν βάλεις κάτι που δεν ταιριάζει. Όλα αυτά αν δεν τα διαβάσεις πως θα φέρεις αποτέλεσμα;» μας λέει και την ίδια στιγμή παρακολουθεί τα πάντα μέσα στην κουζίνα. Της το επισημαίνω αυτό και μου απαντά ως εξής:

«Οι συνεργάτες μου χαίρουν της απόλυτης εμπιστοσύνης μου. Είναι οι άνθρωποι πάνω στους οποίους στηρίζομαι για να υπάρχει το αποτέλεσμα που θέλω. Γι αυτό και όταν δημιουργώ κάτι καινούργιο, μαζί με εμένα το δοκιμάζουν οι μάγειροι. Αν το δοκιμάσω τριάντα φορές,  τόσες θα το δοκιμάσουν και αυτοί, αλλά και οι εργαζόμενοι μέσα στην κουζίνα, οι λαντζέρηδες.  Στο φαγητό επειδή δεν το τρως μόνο εσύ, αλλά το προσφέρεις στον κόσμο, οφείλεις να μοιράζεσαι κάποια πράγματα. Εγωισμοί δεν χωράνε, χρειάζεται συνεργασία. Βέβαια όταν δημιουργώ αφήνω την έμπνευσή μου να ταξιδέψει.  Μου αρέσει να απολαμβάνουν οι άνθρωποι που μας τιμούν πάντα κάτι νέο, έτσι ώστε το μενού να καλύπτει όλες τις διατροφικές ανάγκες και επιθυμίες.»

Κατά κάποιο τρόπο κα Κατσιμπρή είσθε ευτυχισμένη στο μαγειρικό «βασίλειό σας»; την ρωτώ και η απάντησή της είναι βαθιά φιλοσοφημένη:

«Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι συνεχόμενη. Γιατί αν συνέβαινε αυτό δεν θα μπορούσες να την καταλάβεις καθώς δεν θα υπήρχε μέτρο σύγκρισης.

Υπάρχουν στιγμές που αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και αυτές είναι μοναδικές. Για παράδειγμα αν είσαι σε δύσκολη κατάσταση και κάποια μέρα αυτό που σε απασχολεί λυθεί τότε γίνεσαι ευτυχισμένος.  Αν οι δικοί σου άνθρωποι είναι γύρω σου καλά και έχουν την υγεία τους, πρώτα και πάνω απ΄  όλα, τότε  ναι… ότι δημιουργείς και έχει αποτέλεσμα σου φέρνει ευτυχία… όχι παντοτινή αλλά για εκείνη τη στιγμή.».

Της τονίζω ότι η Παροικία είναι αρκετά μικρή πλέον αλλά η ιστορία της μεγάλη. Συμφωνεί και μου εξηγεί ότι “απ΄ τον συγκεκριμένο χώρο έχουν περάσει χιλιάδες άνθρωποι και οι εμπειρίες είναι μεγάλες, ενώ τώρα ο πληθυσμός είναι μικρός και το χωριό μίκρυνε αρκετά”.

Θέλετε να κλείσετε εσείς αυτή τη συζήτηση της προτείνω… και το αποδέχεται!

«Εκείνο που έχω να πω είναι το εξής: όσο πιο μικρή έγινε η παροικία μας τόσο πιο κακοί γίναμε. Δυστυχώς επαληθεύεται η φράση… μικρό χωριό κακό χωριό»