Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας, που αν και τους γνωρίζουμε για λίγο χρονικό διάστημα, αφήνουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στη μνήμη μας.
Οι Άνθρωποι αυτοί διαθέτουν όλα τα εχέγγυα για να έχουν το [Α] πάντα κεφαλαίο, η δε ματιά τους είναι καθαρή, ευαίσθητη, ειλικρινής και ανεπιτήδευτη.
Στοχάζονται χωρίς να κομπάζουν, εργάζονται δίχως να προκαλούν, συνομιλούν άνευ επιβολής… κι όταν πλησιάζει το τέλος τους… παρηγορούν τους άλλους αντί για τον εαυτό τους!
Σαν συνθλίβονται, χαμογελούν ένεκα αξιοπρέπειας κι όταν ηττώνται απλώς προσεύχονται!
Όχι! Δεν βγάζουν τη γλώσσα στο Χάρο, δεν σαρκάζουν το θάνατο, δεν ασχημονούν στις επιταγές της μοίρας, απλώς σέβονται ότι τους έλαχε.
Ωσάν Άγγελοι τριγυρίζουν δίπλα μας και μας υπενθυμίζουν πως η Ζωή είναι μια ανάσα που αξίζει μόνο όταν την εισπνέεις, δίχως να κλέβεις το οξυγόνο του άλλου, αλλά να ρουφάς ότι σου αναλογεί με αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό.
Ο γράφων τη γνώρισε στην Αλεξάνδρεια, μα ήταν συμπατριώτισσά του. Αλληλοευχήθηκαν να συναντηθούν στη Μεσσηνία, αλλά τις ζαριές δεν τις ρίχνει μόνο η επιθυμία των θνητών, αλλά και η τυχαιότητα της μεταφυσικής άγνοιας. Εκείνο που ονομάζουμε πεπρωμένο.
Η Δήμητρα Κόλλια, η περί ης ο λόγος ΚΥΡΙΑ, πλέον κατοικεί σε άλλες διαστάσεις χώρου και χρόνου.
Μας άφησε για να ακολουθήσει την ατραπό της αιωνιότητας.
Μια γυναίκα που χάραξε το μνημονικό μας, δίχως κραυγές, παράπονα, μιζέριες και διαξιφισμούς για την τιμή των όπλων!
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα την 15η Μαΐου 1971 και ήταν παντρεμένη με τον Αναστάσιο Ρεντούλη. Υπήρξε μητέρα δύο αγοριών του Βαγγέλη και του Ηλία. Υπηρέτησε στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια από τον Αύγουστο του 2019 έως το Νοέμβριο του 2020, με τακτικότατες επισκέψεις στην Αθήνα.
Χαμογελαστή, προσηνής, ευχάριστη, ιδιαιτέρως εξυπηρετική με το κοινό και πολύ αγαπητή στο Προξενείο με όλους τους συναδέλφους της, το επιτόπιο προσωπικό και κάθε άνθρωπο που συναναστρεφόταν, επαγγελματικά ή κοινωνικά.
Είχε υπηρετήσει και στην Γερμανία, στην Στουτγάρδη σε ένα δύσκολο Γενικό Προξενείο όπου έδωσε κι εκεί τον καλύτερο εαυτό της.
Παρά το μικρό σχετικά διάστημα που έμεινε στην Αλεξάνδρεια, αγαπήθηκε πολύ από τους συναδέλφους της για την καλοσύνη της, την διάθεση προσφοράς της, καθώς και από όλη την ομογένεια για την ενσυναίσθηση και την ευγενική συμπεριφορά της.
Η Δήμητρα Κόλλια δεν είναι πλέον μαζί μας. Είναι όμως ισχυρή η μνήμη της μέσα στους διανοητικούς θύλακες του μυαλού μας.
Μας αγάπησε και την αγαπήσαμε. Αιωνία σου η μνήμη Δήμητρα…
