Ο Ηλίας Πίτσικας απαίτησε από τον «Αλεξανδρινό Ταχυδρόμο» να μην αναφερθεί το δικό του όνομα αλλά μόνο η Ομάδα «Πάροδος» και τα νέα παιδιά, οι συνεργάτες του. Δυστυχώς αν και εδόθη η υπόσχεση δεν ήταν εφικτό να κρατηθεί για έναν και μόνο λόγο: Η σεμνότητα, η ταπεινότητα, η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση αυτού του Αιγυπτιώτη, δεν μας επιτρέπει να τηρήσουμε τα συμπεφωνημένα!

Αποτελεί υποχρέωσή μας, όσο κι αν ο ίδιος δεν το επιθυμεί, να αναφερθούμε στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο αποδεικνύει το μέγεθος της Αγάπης που τρέφει για τον Άνθρωπο, κυρίως για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, αλλά και γενικότερα για τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό!

Η Αλεξάνδρεια και το Κάϊρο τον γνωρίζουν όχι μόνο λόγω εντοπιότητας, αλλά περισσότερο για την αφοσίωσή του να προσφέρει έργο, γνώση, ψυχαγωγία και αυτοβελτίωση ιδιαίτερα στους έφηβους μέσα από το παιχνίδι.

Το τετραήμερο της Ομάδας «Πάροδος» είχε απ΄ όλα. Τετραήμερη δράση  επικεντρωμένη στην ψυχαγωγία και τη δημιουργική έκφραση των μαθητών όλων των βαθμίδων των ελληνικών εκπαιδευτηρίων της Αλεξάνδρειας. Στη συνέχεια η ομάδα τέχνης «Πάροδος», το Σάββατο το βράδυ από τις 18.30 έως τις 20.30 στον προαύλιο χώρο του σχολείου και στην αίθουσα “Ιουλίας Σαλβάγου” οργάνωσε την αποχαιρετιστήρια συνάντηση στην οποία συμμετείχαν οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και αρκετοί γονείς. Κυριάρχησαν τα τραγούδια, τα ρυθμικά παιχνίδια και η ανάδειξη μιας εικαστικής σύνθεσης πάνω σε χάρτινες κούτες με θέμα την αγάπη. Στην κατάληξη της εκδήλωσης προβλήθηκαν δύο οπτικοακουστικές δημιουργίες με τίτλο “Μέρες χαράς και δημιουργίας στην Αλεξάνδρεια” και “Το πάρτυ”. Ακολούθησε η μουσική βραδιά στην «Ένωση» αλλά αξίζει να αναφερθεί η συγκινητική επίσκεψη της Ομάδας «Πάροδος» στον Οίκο Ευγηρίας «ΜΑΝΝΑ», όπου με μουσική και τραγούδια προσέφεραν ανείπωτη χαρά στους ηλικιωμένους που διαβιούν εκεί.

Την εμψύχωση των εκδηλώσεων είχαν οι: Ηλίας Πίτσικας, Άλκης Μπακογιάννη, Ελένη Καλογιάννη, Λεωνίδας Τσαγανός, Γιώργος Μενεγάκης, Κωνσταντίνος Καρανάσιος, Οδυσσέας Καζαντζόγλου και η  Βάσια Κουτσοβασίλη.

Αφήσαμε όμως χώρο και λόγο, στους συντελεστές για να ακούσουμε τη δική τους φωνή. Έτσι ή αλλιώς η συμμετοχή μαθητών, γονέων, εκπαιδευτικών και των τροφίμων του «ΜΑΝΝΑ» ήταν υπέρ το δέον ενθαρρυντική και ουσιαστική!

Ας διαβάσουμε λοιπόν τα όσα μας είπαν στην «στρογγυλή τράπεζα», έξω απ τους κοινοτικούς ξενώνες ο Ηλίας και οι συνεργάτες του.

Αρχίζουμε με την Ελένη:

«Έρχομαι στην Αίγυπτο 5^η φορά και στην Αλεξάνδρεια μάλλον 3^η ή 4^η.. Είχα έρθει με την “Πάροδο”, όταν  ήμουν μαθήτρια της Α΄ Λυκείου, περίπου το 2008, 15 χρόνια πριν. Δεν είμαι Αλεξανδρινή αλλά συμμετείχα σε δράσεις της ομάδας ως έφηβη τότε, οπότε υπήρχε η δυνατότητα να συμμετέχω σ΄αυτήν την κάθοδο και είχε γίνει τότε η πρόταση στην μητέρα μου, η οποία με αγωνία είχε πει: “ε να πας”. Μεγάλωσα στο Χαϊδάρι και για την “Πάροδο”, σαν ομάδα, τώρα δεν ξέρω από που ν΄αρχίσω! Όλα τα ερεθίσματα που έλαβα και σαν παιδί και σαν ενήλικη, με διαμόρφωσαν πάρα πολύ σ΄αυτό που είμαι τώρα. Και επειδή είμαι εκπαιδευτικός, η δική μου η ανάγκη  να ασχοληθώ με τα παιδιά πάνω στο αντικείμενο μου, –  έχω σπουδάσει χημεία οπότε προσπαθούσα να βρω μια διέξοδο σε σχέση με το πως θα εμπλέξω τα παιδιά με αυτό που θα κάνω – νομίζω ότι η “Πάροδος”, έχει βάλει πολύ το χέρι της και στις δικές μου αναζητήσεις και ανησυχίες καλλιτεχνικές.

Η όλη η εμπειρία είναι μοναδική, δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω καλές λέξεις για να την περιγράψω, όμως αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συνύπαρξη σ΄αυτόν τον χώρο. Είναι “τρομερό” το πως συνυπάρχουν οι μαθητές οι οποίοι μπορεί να έχουν διαφορετικές καταβολές, αλλά βρίσκονται μέσα σ΄αυτόν τον χώρο ο οποίος για μένα είναι μια όαση που περιβάλλεται από τον αραβικό κόσμο και όλη η εικόνα έχει μια εξαιρετική αντίθεση. Αυτό που θα πάρω από εδώ, είναι αυτήν την πυκνή δράση χαράς και επικοινωνίας που αναπτύξαμε με τα παιδιά και το πολύ όμορφο κλίμα αυτού του 4ήμερου. Επίσης  θα πάρω μαζί μου, την ενέργεια και ότι ακριβώς εξελίχθηκε σ΄ αυτόν τον πολύ ιδιαίτερο χώρο, γιατί έχει μια σημασία, μια βαρύτητα και το που βρισκόμαστε.

Γιώργος

Έχω έρθει και στο παρελθόν πολλές φορές. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε μια ανησυχία όταν είχαμε κανονίσει το ταξίδι με την παρούσα κατάσταση, αλλά μέσα στο Ελληνικό Τετράγωνο δεν υπάρχει καθόλου αίσθηση κινδύνου. Είναι όπως τις άλλες φορές, απλώς υπάρχει ένα βάρος γενικό.

Θυμήθηκα τα παιδιά από την προηγούμενη φορά, είχαμε να έρθουμε κάμποσα χρόνια και τον Απρίλιο που ήρθαμε, κάναμε ένα πρώτο ζέσταμα με τα παιδιά και ξαναγνωριστήκαμε, γιατί τα περισσότερα από αυτά δεν τα είχαμε ξαναδεί. Τώρα μας ξέρανε, ήταν πιο εύκολο να μπούμε κατευθείαν σε δράσεις, να παίξουμε, ήταν πιο γνώριμο. Πήγαμε και στο νηπιαγωγείο.

Κατάλαβα ότι συνυπάρχουν, ότι όλοι είναι άνετοι μεταξύ τους, υπάρχει μια χαρά, μια άνεση στην έκφραση, δεν υπάρχει κάποιο κόμπλεξ έτσι το κατάλαβα. Υπήρχε ενθουσιασμός και από τα ελληνάκια και από τα αιγυπτιάκια. Όταν τους μίλαγες ήταν αμέσως έτοιμα να σου απαντήσουν, ετοιμόλογα, χαρούμενα, με ατάκες, δεν ήταν μαζεμένα.

Καθώς παίζουμε στα παιχνίδια πάντα διακρίνονται κάποιες τάσεις που έχουν, κάποιες κλίσεις, πχ. υπήρχε ένα παιδί το οποίο αυτοσχεδίαζε και έβγαζε στίχους. Είχε μεγάλη φαντασία, εκεί που μιλάγαμε λειτουργούσε αυθόρμητα (ο Αιμίλιος ήταν). Υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται με τον Οδυσσέα [συνεργάτης του] και είναι στη ζωγραφική, υπάρχουν όμως και οι αθλητές που φέρνουν μετάλλια.

Πάντα είναι μεγάλη χαρά όταν ερχόμαστε στο Ελληνικό Τετράγωνο. Η αλήθεια είναι ότι εμείς που μένουμε στην Ελλάδα, δεν έχουμε τόσο δυνατή αίσθηση του Ελληνισμού, αυτήν την αίσθηση ότι είμαστε Έλληνες. Εδώ είναι πιο έντονο και πιο γερό το στοιχείο και αυτό είναι ιδιαίτερα συγκινητικό και ωραίο!

Κωνσταντίνος

Έρχομαι για 3^η φορά. Κάθε φορά είναι εμπειρία ζωής, που νοηματοδοτεί και την καθημερινότητα με κάποιο τρόπο. Αυτό που αφήνει μέσα μου, τόσο η εμπειρία με τα παιδιά του Ελληνικού Σχολείου της Ελληνικής Κοινότητας, όσο και η εμπειρία  της Αλεξάνδρειας σαν περιοχή, με δεδομένο τον Ελληνισμό και πως εμείς αλληλοεπιδρούμε με αυτόν, είναι μια εμπειρία που είναι πολύ δυνατή θα έλεγα. Είναι πάρα πολύ δυνατή και λόγω της  απλότητάς της, δηλαδή με κάποιο τρόπο ερχόμαστε και αλληλοεπιδρούμε με τα παιδιά, απλώς παίζοντας. Παίζουμε μουσική χωρίς φανφάρες, χωρίς να παρέχουμε αυτά που ενδεχομένως θα αρέσανε στα παιδιά τη σημερινή εποχή. Τους βάζουμε σε άλλα κανάλια και το αφουγκράζονται αυτό τα παιδιά με μεγάλη χαρά και αυτό δίνει και σ΄ εμάς ικανοποίηση.

Η ομάδα μου έχει προσφέρει δυνατές στιγμές, δυνατές εικόνες και την ικανότητα τού να εκτιμάς τις απλές εικόνες.

Σίγουρα φορτίζομαι με την έννοια ότι παρά το γεγονός ότι είναι λίγοι πληθυσμιακά οι μαθητές και η Ελληνική Κοινότητα, φαίνονται μεταξύ τους να είναι πάρα πολύ δεμένοι. Το βλέπουμε και στις δράσεις που κάνουμε όπου υπάρχει έντονο το στοιχείο της κοινοτικής επίδρασης. Και αυτό χωροταξικά μέσα στην Ελληνική Κοινότητα που είναι με τους ψηλούς της τοίχους, ένα τετράγωνο, μια όαση, αυτή η εικόνα λαμβάνεται ως πολύ ελπιδοφόρα και εμένα μου δίνει μεγάλη χαρά.

Οδυσσέας

Πρώτη φορά βρίσκομαι εδώ. Στην “Πάροδο”,  είμαι από πέρσι που μπήκα στην Καλών Τεχνών και ξεκίνησα δυναμικά δράσεις.

Σίγουρα είναι κάποιου άλλου επιπέδου ότι έχω κάνει με την “Πάροδο”, μέχρι στιγμής, δηλαδή να πάμε σε άλλη χώρα και να έρθουμε σε επαφή με μαθητές, αλλά είναι μια άλλη διαφορετική σύνδεση. Να πω την αλήθεια δεν ήξερα τι να περιμένω. Έχω τεράστια εμπιστοσύνη στην ομάδα και ότι κι αν γινότανε, ήξερα ότι θα γινόταν κάτι ευχάριστο, δηλαδή το ένα θα οδηγούσε στο άλλο και το αποτέλεσμα θα οδηγούσε σε μια καινούργια κατάσταση!

Έχω πάει στην Εράσμιο όπου δουλεύαμε με το νηπιαγωγείο, όμως εδώ ερχόμαστε σε επαφή με τα παιδιά όλων των ηλικιών από 5-6 χρονών μέχρι 18 που είναι το Λύκειο. Φαίνεται η διαφορετική επαφή που μπορεί να έχουμε με τα παιδιά, δηλαδή με ποιο τρόπο μπορεί να εκφράζεται ένα μικρότερο παιδί, η άνετη και πλούσια συζήτηση που μπορούμε να κάνουνε με μεγαλύτερους  και αυτό που με γέμισε πάρα πολύ είναι ότι υπήρχε “τρελή” σύνδεση από την αρχή. Την πρώτη μέρα παίξαμε, δημιουργήθηκε μια βάση και μετά ήταν ποτάμι,  κύλησε πάρα πολύ όμορφα.

Αρχικώς έβλεπαν εμάς να κάνουμε κάποιες πλάκες,  κάποιον να παρουσιάζει και να εκθέτει τον εαυτό του μπροστά σε άλλους κι έτσι γελούσανε και στο πέρασμα των ημερών υπήρχε η ενθάρρυνση ενώ με τα τραγούδια, όλοι ήταν ενωμένοι και τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά.

Βάσια

Πρώτη φορά βρίσκομαι εδώ, γνωριστήκαμε σε διάφορες άλλες δράσεις σε σχολεία, θεατρικές παραστάσεις.

Είμαι τρεις μέρες και καθετί που βλέπω, είναι διαφορετικό και πρωτόγνωρο. Σίγουρα οι εικόνες με τα παιδιά, το σχολείο, τις τάξεις που είναι λίγα παιδιά αλλά τόσο ενωμένα, οι σχέσεις τους με τους δασκάλους και με  την ομάδα, με το που ήρθαμε μου έκανε εντύπωση, πολύ ένθερμα τους χαιρέτησαν σαν να τους περιμένανε. Είμαι δασκάλα χορού.

Θα ήθελα να ξανάρθω, νιώθω ότι ήταν για μένα μια γνωριμία και δεν πρόλαβα να  βάλω το δικό μου στίγμα σε όλο αυτό, επειδή όλα συμβαίνουν γρήγορα. Είμαστε εδώ τρεις μέρες και νιώθω σαν να τα ξέρουμε πάρα πολύ καιρό.

Η δε σχέση που έχει δημιουργηθεί με τα παιδιά και σήμερα που τα είδαμε, είναι λες και δουλεύω μαζί τους όλο το χρόνο. Βέβαια  μέσα από το παιχνίδι δημιουργήθηκε όλο αυτό.

Η ερώτηση αφορά πως βλέπουν τον Ηλία Πίτσικα και απαντά για λογαριασμό όλων ο Οδυσσέας:

«Τον Ηλία τον ξέρω από πολύ μικρός, επτά χρονών, από την κατασκήνωση και όσο μεγάλωνα και ήμουν στις δράσεις,  δημιουργείτο μια προσωπική σχέση και μπορούσαμε να επικοινωνούμε όσο περνούσε ο καιρός όλο και πιο ανοιχτά. Τώρα που είμαι στο 2^ο χρόνο στην “Πάροδο”, είναι συγκινητικό που υπήρχε αυτή η εξέλιξη  όλα αυτά τα χρόνια και έχω φτάσει σε μια τέτοια επικοινωνία. Δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης πολύ ευχάριστο και ξέρω ότι είμαστε μεταξύ μας “δικοί μας άνθρωποι”. Αν γίνει κάτι στραβό ένα απρόοπτο θα βρεθεί λύση στο πιτς φυτίλι, δεν θα βρεθεί κάποιος μειωμένος θα υπάρχει μεταξύ μας κατανόηση και επικοινωνία.  Σίγουρα η δοτικότητα του Ηλία είναι πολύ συν, καθώς είναι πολλές οι στιγμές που λέει “το καλύπτω εγώ” κι όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά με ένα κλίμα οικειότητας σαν μια ομπρέλα προστασίας!

Συζήτηση με Ηλία Πίτσικα

«Από τις 18 -20 Οκτωβρίου ο   στόχος μας ήταν να επικοινωνήσουμε με παιδιά των τριών βαθμίδων των εκπαιδευτηρίων στην Αλεξάνδρεια, με το νηπιαγωγείο, τα παιδιά του δημοτικού και τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου. Βασικός μας στόχος ήταν η ψυχαγωγία των παιδιών, αλλά βέβαια μέσα από την δημιουργική έκφραση με παροτρύνσεις όπως είναι η κίνηση, ο χορός, η θεατρική έκφραση, η αφήγηση, ήταν οι κύριοι άξονες που κινηθήκαμε. Περιμένοντας βέβαια να δούμε και την αποδοχή των παιδιών.

Βεβαίως στις μικρές ηλικίες όπως είναι το νηπιαγωγείο και των τάξεων του δημοτικού, η αποδοχή μέσα από το παιχνίδι, το τραγούδι, το θέατρο, ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Πάντα όμως ιδιαίτερα οι ηλικίες των παιδιών του γυμνασίου ή η εφηβεία όπως είναι το λύκειο, εκεί είμαστε πάρα πολύ συγκεντρωμένοι στους λίγους χρόνους που είχαμε να δούμε ποια είναι η αποδοχή. Θέλω να πω ότι έχοντας σαν βάση τη νεότερη γενιά των συνεργατών, καταφέραμε και κερδίσαμε την αποδοχή και το ενδιαφέρον και έτσι στους λίγους χρόνους που είχαμε δηλαδή Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, ουσιαστικά η αποδοχή ήταν τόσο μεγάλη που τα παιδιά αβίαστα τραγούδησαν και αβίαστα θέλησαν να μπούνε σε μια διαδικασία οπτικοακουστικής δημιουργίας. Αυτό που σας λέω δεν είναι τόσο εύκολο. Αλλά χάρη στην εμπειρία που έχουμε κι εγώ προσωπικά αλλά και οι συνεργάτες της νεότερης γενιάς, καταφέραμε στο μεγαλύτερο μέρος των παιδιών ιδιαίτερα του λυκείου αλλά και του γυμνασίου να έρθουν το απόγευμα στο Αβερώφειο και να μπούμε σε μια διαδικασία οπτικοακουστικής δημιουργίας. Είναι αλήθεια ότι το Αβερώφειο το βράδυ σκοτεινό ή με λίγο φως, μάλλον τους προκάλεσε το ενδιαφέρον η ταινία που θα δημιουργήσουν να είναι μια ταινία θρίλερ. Έτσι λοιπόν φτάσαμε σε ένα αποτέλεσμα και σήμερα Σάββατο απόγευμα έχουμε προσκαλέσει όλα τα παιδιά και τους γονείς να έρθουν στην αυλή, όπου θα παίξουμε και μετά στην αίθουσα «Ιουλία Σαλβάγου» θα τραγουδήσομε και θα δούμε ένα μικρό φωτογραφικό οδοιπορικό από την στιγμές δημιουργίες, ενώ θα δούμε και την ταινία των 4 λεπτών που δημιουργήθηκε.

Επίσης θα ήθελα να πω ότι, Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή πρωί, είχαμε σε πρώτο χρόνο την δυναμική επικοινωνία μέσα από δράσεις θεατρικής έκφρασης παιχνιδιού, μουσική με τα παιδιά του δημοτικού, αλλά και με τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου.

Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους εκπαιδευτικούς και τους διευθυντές, γιατί δώσανε χρόνο και διευκόλυναν τις δράσεις μας.

Είχα τη συγκεντρωμένη ενέργεια των συνεργατών που έχουν εμπειρία παρότρυνσης από την κοινή δουλειά που έχουμε κάνει και από την ξεχωριστή προσωπικότητα του καθένα και υπάρχει βεβαίως η δυνατότητα της προσαρμοστικότητας σύμφωνα με τη διάθεση των μαθητών. Γιατί εμείς δεν ήρθαμε με ένα έτοιμο σχέδιο, προσπαθήσαμε να ανοιχτούμε αλλά πάνω απ΄ όλα, παρατηρήσαμε ποιες είναι οι διαθέσεις των παιδιών. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Ελένη Καλογιάννη που είναι εκπαιδευτικός και έχει εμπειρία σε διαδράσεις παιχνιδιού θεάτρου, μουσικής τον Κωνσταντίνο Καρανάσιο που επίσης είναι μουσικός δικηγόρος αλλά με μεγάλη παιδαγωγική εμπειρία, τον Γιώργο Μενεγάκη που κι εκείνος μουσικός και βεβαίως την Βάσια Κουτσοβασίλη τον Λεωνίδα Τσαγανό και τον ΄Αλκη Μπακογιάννη που είναι ηθοποιός που σκηνοθέτησαν και ενθάρρυναν τα παιδιά να εκφραστούν και να καταγραφεί η οπτικοακουστική δημιουργία. Μέχρι αυτή τη στιγμή που σας μιλώ, δουλεύουν για το μοντάζ της ταινίας που είναι χρονοβόρο και θεωρώ ότι ήταν ένα πολύ όμορφο  4ήμερο, όπως ευχαριστώ  και τον Οδυσσέα Καζαντζόγλου ο οποίος είναι ζωγράφος 2ετής  και ο οποίος συνέθεσε πάνω σε χάρτινες κούτες μια σύνθεση που έχει να κάνει με την αγάπη».

Η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας ευχαριστεί θερμά την Ομάδα “Πάροδος” και τον Ηλία Πίτσικα για όσα προσέφεραν στα σχολεία της και τους ενήλικες και τους εύχεται καλή συνέχεια και γρήγορο αντάμωμα!