Όνειρό του να έρθει στην Αλεξάνδρεια να μιλήσει για τα τραγούδια του και να κάνει μια συναυλία στο στάδιο της Ελληνικής Κοινότητας, με τους σπουδαίους δημιουργούς, που για χρόνια συνεργάστηκε μαζί τους και έκανε τεράστιες επιτυχίες.

Ο στιχουργός Βασίλης Παπαδόπουλος, παραδίδει στον «Αλεξανδρινό Ταχυδρόμο» τον τελευταίο δίσκο του, ο οποίος απέχει παρασάγγας ως προς το είδος, από τους προηγούμενους. Είναι τα γνήσια δημοτικά του τραγούδια, αφιερωμένα στην Ελλάδα!

«Ελλάδα γεια σου» ο τίτλος και το καμάρι του περίσσιο!

«Θέλω τα τραγούδια μου να παραδοθούν στην «Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας» στην ιστορικότερη Παροικία των Ελλήνων στον κόσμο».

Κι όταν του τίθεται το ερώτημα γιατί «Ελλάδα γεια σου» ως ονομασία του έργου του, η απάντησή του ρηξικέλευθη.

«Η αγάπη των Ελλήνων ομογενών όλου του κόσμου για την Ελλάδα, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή των ντόπιων. Ξεκάθαρα πράγματα. Η πατρίδα είναι καημός, είναι πάθος, είναι ιστορία, είναι φιλοσοφία, είναι τέχνη είναι τα πάντα. Όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει την Ελλάδα δεν μπορεί να αγαπήσει τίποτε. Η Αλεξάνδρεια είναι το πλέον ιστορικό σημείο στον πλανήτη, που εμπεριέχει τόσο Ελληνισμό. Αλίμονο σε όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Αιγυπτιώτης Ελληνισμός. Εκεί υπάρχουν Μεγαλέξανδροι, Καβάφηδες, Ερατοσθένηδες, Λοΐζοι, Υπατίες,  τόσες και τόσες προσωπικότητες που έλαμψαν και ώθησαν την κοινωνία να πάει ένα βήμα μπροστά. Τι σπουδαιότερο υπάρχει από αυτή την πόλη στην οικουμένη; Οφείλω όμως να πω, ότι προσωπικά αγαπώ όλο τον απόδημο ελληνισμό. Όλοι αυτοί οι Έλληνες είναι η σπουδαιότερη μαγιά της Ελλάδος.»

Όποιος θέλει να περιηγηθεί στην στιχουργική του αρχειοθήκη θα μείνει έκπληκτος από το μέγεθος των συνεργασιών του και τον αριθμό των σπουδαίων καλλιτεχνών που μαζί τους δημιούργησε αριστουργήματα.

Να αρχίσουμε με τον Στέλιο Καζαντζίδη; Ή τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου, την Χάρις Αλεξίου, τον Ηλία Κλωναρίδη, την Ρίτα Σακελαρίου, τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Γιώργο Μαργαρίτη, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Ελένη Βιτάλη, την Πίτσα Παπαδοπούλου, την Λίτσα Διαμάντη, τον Πασχάλη Τερζή, τον Γιάννη Πλούταρχο, την Άντζελα Δημητρίου και δεκάδες άλλους πασίγνωστους καλλιτέχνες;

Πόσες φορές άραγε γλεντήσαμε  με τραγούδια που δεν ξέραμε  τον δημιουργό τους;  Ιδού μερικά:  “Ανοίχτε τα τρελάδικα να βγει ο κόσμος έξω” με την Ελένη Βιτάλη. “Θα τα βροντήξω όλα κάτω και θα φύγω” με την Πίτσα Παπαδοπούλου», “Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή” με τον Στράτο Διονυσίου. “Μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες / μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες” με την Χαρούλα Αλεξίου. “Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δε μιλάνε” με τον Στέλιο Καζαντζίδη. “Υπάρχουν δυο Ελλάδες / αλλοίμονο της μιας / εκείνης που πληρώνει / το χρέος της ζημιάς” με τον Αντύπα. “Ψυχή που δεν αμάρτησε / ποτέ της δεν αγιάζει” με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. “Βρε, κανένας καλός…” με τη Λίτσα Διαμάντη. “Να σε ζηλεύουν πιο καλά / παρά να σε λυπούνται” με τον Γιάννη Ντουνιά. Κι αν δε φτάνουν αυτά, να ένα ακόμα: Όταν ο Μανώλης Ρασούλης έκαμε το φοβερό εκείνο σουξέ με τον Νίκο Παπάζογλου “οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο”, βγήκε ο Στράτος Διονυσίου και απάντησε τραγουδώντας το εξής: “Ποιος το είπε για τους μάγκες, πως χαθήκανε / ποιος το είπε πως τα τρένα τους πατήσανε”.

Ο Βασίλης Παπαδόπουλος θεωρείται αυτή τη στιγμή ο Νο1 στιχουργός στο λαϊκό τραγούδι και με την απόφασή του να κυκλοφορήσει τον δίσκο με τα δημοτικά του τραγούδια, ανέβασε πολύ τον πήχη της στιχουργικής έμπνευσης.

Στο Flash της Μεσσηνίας δήλωσε κάποτε: «Μαθητής Γυμνασίου σκαρώνω τα πρώτα μου στιχάκια, τα οποία εμπιστεύομαι  στον αγαπημένο  μου καθηγητή Τάκη Πανούση. Αυτός με εμψυχώνει: «Έχεις ταλέντο, προχώρα και εγώ θα είμαι δίπλα σου».

Ήταν ο πρώτος «Χρυσός δίσκος» για το νεαρό μαθητή – στιχουργό, που ακούει το ίνδαλμά του Στέλιο Καζαντζίδη από τους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς του Πύργου και της Αμαλιάδας και ονειρεύεται να τον γνωρίσει από κοντά.

Ένα όνειρο που θα πραγματοποιηθεί αρκετά χρόνια αργότερα και θα καταλήξει σε φιλία με το μεγάλο βάρδο.

Ο Βασίλης Παπαδόπουλος θα υπογράψει και τα περισσότερα τραγούδια στον τελευταίο δίσκο του Στέλιου «Τραγουδώ».

Μετά το Γυμνάσιο ο νεαρός Βασίλης, ακολουθώντας το ρεύμα της εσωτερικής μετανάστευσης, φθάνει στην Αθήνα, όπου κάνει διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Καταλήγει έμπορος βιβλίων και στήνει ένα αξιόλογο δίκτυο πωλητών. «Ήταν τότε που παράγγελναν βιβλία ανάλογα με το χρώμα του τοίχου». Παράλληλα, γράφει στίχους και περιμένει την ώρα εκείνη. Η οποία βέβαια δεν αργεί να έρθει. Παίρνει μέρος στην τότε εκπομπή της ΕΡΤ «Να η ευκαιρία» και βραβεύεται.

Ο Τάκης Σούκας τον εμπιστεύεται και κάνουν μαζί το τραγούδι «Ανοίχτε τα τρελάδικα», που τραγούδησε η Ελένη Βιτάλη και έγινε τεράστια επιτυχία. Στο μεταξύ, γνωρίζει τον Στέλιο Καζαντζίδη, όμως ποτέ η αξιοπρέπειά του δεν του επιτρέπει να του ζητήσει να πει τραγούδια του. Ώσπου μια βραδιά παίρνει ένα τηλεφώνημα από τον Θανάση Πολυκανδριώτη, ο οποίος του ζητά να γράψει στίχους για μια μελωδία που είχε ήδη ηχογραφηθεί. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε και το πρωί φθάνει στην Κολούμπια με το στίχο. Ο Καζαντζίδης ενθουσιάζεται. Ήταν το τραγούδι «Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους».

Δέκα χρόνια αργότερα ο Βασίλης Παπαδόπουλος ψαρεύει με τον Στέλιο Καζαντζίδη στον Άγιο Κωνσταντίνο. «Διανοούμενε, τι θα γίνει μόνο για τον Στράτο γράφεις, για μένα πότε θα γράψεις τραγούδια;» του λέει ο Καζαντζίδης. Τα τραγούδια γράφτηκαν και μπήκαν στον τελευταίο δίσκο του Στέλιου με τίτλο «Τραγουδώ», σε μουσική Τάκη Σούκα. Ο δίσκος αποθεώθηκε και σε 4 ώρες έγινε πλατινένιος.

Η επιτυχία φτάνει στην οροφή, το ένα σουξέ διαδέχεται το άλλο. Ο Μάτσας τον καλεί να βάλει στίχο στο τραγούδι του Παπαϊωάννου, που οι στίχοι είναι τούρκικοι. Έτσι βγαίνει το «Τι τα θέλεις τα λεφτά». Ακολουθεί το «Ποιος το είπε για τους μάγκες που χαθήκανε» με τον Στράτο Διονυσίου, μια απάντηση στο τραγούδι του Ρασούλη «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια». Πρότυπα του Βασίλη Παπαδόπουλου υπήρξαν η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και ο Άκης Πάνου: «Η Ευτυχία για τη μοναδικότητά της και ο Άκης Πάνου για το μπεσαλίκι του, και τους δύο βέβαια τους εκμεταλλεύθηκαν πολλοί».

Πριν από ένα χρόνο ο Βασίλης Παπαδόπουλος μαζί με τον Βασίλη Σαλέα έκαναν ένα πρωτοποριακό πείραμα. Δημιούργησαν τραγούδια σε ρυθμούς δημοτικούς και τα τραγούδησαν σπουδαίοι καλλιτέχνες, όπως Σαββόπουλος, Μητσιάς, Βιτάλη, Παπακωνσταντίνου κ.ά.

Στα συρτάρια υπάρχουν εκατοντάδες τραγούδια προς μελοποίηση, αν και ο ίδιος δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον του λαϊκού τραγουδιού: «Οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν παίζουν τραγούδια που έχουν μπουζούκι, με εξαίρεση τους σταθμούς της περιφέρειας και ελάχιστους της Αθήνας». Παρ’ όλα αυτά, ελπίζει: «Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα θέλουν το καθαρό και το αυθεντικό και όχι το ευτελές και το δήθεν».

Τον αποχαιρετούμε και καθώς φεύγει μας μιλά με τον δικό του τρόπο: 

«Μακάρι να κάνω μια συναυλία στην Αλεξάνδρεια. Η Αίγυπτος και η Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν αδελφωμένους τους  λαούς τους. Ο Ελληνισμός της Αιγύπτου άφησε γερά τη σφραγίδα του στην ιστορία. Που αλλού θα βρεις τόσους ευεργέτες που αγάπησαν την Ελλάδα, όσους στην Αλεξάνδρεια; Καλή επιτυχία στο έργο της Ελληνικής Κοινότητας εκεί. Μαθαίνω νέα από φίλους μου που είναι Αιγυπτιώτες. Αξίζει ένα μέλλον αντάξιο του παρελθόντος σ αυτή την ιστορική Ομογένεια. Μπράβο σ αυτούς που αγωνίζονται μόνοι τους εκεί κάτω. Ελλάδα γειά σου…»