Όλοι οι άνθρωποι είμαστε θνητοί. Η θνητότητα σημασιολογικά, ως ιδιότητα του «θνητού», εξ αρχής, εξ ορισμού και  εκ φύσεως, βιώνεται μέσω του υπαρκτικού περιβλήματος του ζώντος. Δηλαδή το σώμα, «ενοικιάζει» στο πνεύμα, τη χωρητικότητά του, το εμβαδόν του, και τη βιολογική του λειτουργικότητα. Η ενοικίαση ταύτη, ολοκληρώνεται με την αποδέσμευση του υλικού απ’ το άυλο. Ο Θάνατος ως σιαμαία έννοια της Ζωής, ουδόλως εμπεριέχει γήινες και έμβιες ανάγκες.

Η μόνη περίπτωση κατά την οποία, το ένσαρκο ηττάται απ’ το έμψυχο και παρ΄ όλα αυτά το νικημένο  νομοτελειακά περίγραμμά  του, ταυτίζεται με την αιωνιότητα, είναι όταν ο Θάνατος σέβεται τα έργα, τις ημέρες και τον βίο γενικότερα εκάστου εκλιπόντος.

Τότε, η σιαμαία σχέση αν και φαίνεται μονομερής, στην ουσία ο Θάνατος ανασταίνει τη χαμένη Ζωή, της προσφέρει συνέχιση, διαχρονικότητα, μέσω της αναγνώρισης που της οφείλει.

Γιατί ο εγκεκριμένος θνητός,  απ’ το “απώτατο αιωνιολογικό  σχήμα”,  καθίσταται πνεύμα εν ζωή και ζωή εν τω πνεύματι! Την εκχώρηση αυτή, σφραγίζει δικαιωματικά η στάση ζωής του μεταστάντος.

Σφράγισε λοιπόν στο αέναο μέλλον, το διαβατήριο εισόδου του αείμνηστου Βύρωνος Βαφειάδη,  η προσωπικότητά του! Το κύρος του! Η ευγένειά του!  Η νοοτροπία του ευπατρίδη!  Η ταύτιση λόγων και έργων! Η ταπεινή πολυμάθειά του! Η ευσέβεια στην Πίστη του!

Όλα αυτά είναι ισχυρά «χαρτιά» για να διαγραφεί ως όρος η θνητότητα και να μεταλλαχθεί σε αιωνιότητα.   

Αυτά σκεπτόμουν κατά τη διάρκεια του τεσσαρακονθήμερου Μνημόσυνου, του Ανθρώπου που χάραξε ευεργετικά και αισθητικά την Παροικία της Αιγυπτιώτικης Κοινωνίας.

Η πολυπληθής παρουσία των συμπαροίκων, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αδιαμφισβήτητο στοιχείο της αγάπης και του σεβασμού προς τον μνημονευόμενο Κύριο Βύρωνα Βαφειάδη.

Η οικογένειά του, θλιμμένη, λυτρωμένη, γαληνεμένη,  προεξαρχούσης της αγαπημένης του συζύγου κυρίας Αγγελικής Βαφειάδου, τον τίμησε καθώς άξιζε και αξίζει στους Κυρίους. Τίτλος που δεν χάνεται – κατ΄εμέ – με τον Θάνατο, όταν τον έχει κατακτήσει εν Ζωή, ο εκλιπών.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυκράτιδος κ. Παντελεήμων Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, τέλεσε τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής και στο τέλος μνημόνευσαν από κοινού με τον  Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πηλουσίου κ. Νάρκισσο, Πατριαρχικό Επίτροπο, τον μεταστάντα των τεσσαράκοντα ημερών.

Στο ψαλτήρι ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Πάνος Γαζής, «βυζαντινοτρόπως»  απέδωσε μεγαλοπρεπώς τα Θεία λόγια, ενσταλάζοντας όμως, στις ψυχές των πιστών την ταπεινότητα που αποπνέουν, οι χριστιανόπνοες  έννοιες τους. Μαζί του και ο επί τριάκοντα αδιάλειπτων ετών, ιεροψάλτης, κ. Ιωάννης Ράπτης.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυκράτιδος κ. Παντελεήμων, Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, στο τέλος εκ του άμβωνος ανεφέρθη με λόγια απλά και κατανοητά,  για να   καταστεί εφικτή η πρόσληψή τους απ’ το χριστεπώνυμο ακροατήριο, αναδεικνύοντας κατ αυτό τον τρόπο το αίτιον του ημερολογιακού εορτολογίου. Ενημέρωσε τους πιστούς Αιγυπτιώτες, ότι είναι η έκτη κατά σειρά Κυριακή μετά το Άγιο Πάσχα και είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία στη μνήμη των 318 Αγίων Πατέρων, οι οποίοι έλαβαν μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ.

Τόνισε ιδιαιτέρως το σκηνικό της εποχής της  Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Εκείνη που καταδίκασε τον Άρειο και τον Αρειανισμό και διατύπωσε τους πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος. Ίδιαίτερα Στα περί του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, τον Ιησού Χριστό, ως ομοούσιον τω Θεώ Πατρί, όπως και ότι συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.

Έκλεισε με την ομιλία του με τον αείμνηστο Βύρωνα Βαφειάδη, εξωτερικεύοντας το συναίσθημα που τον διαπερνούσε κάθε Κυριακή καθώς τον αντίκρυζε απέναντί του με την αγαπημένη σύντροφό του κα. Αγγελική, να προσεύχονται μαζί του.

«Αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω» ανέφερε στο ακροατήριο που συγκινημένο έφερε στη μνήμη του, το ευγενές ζευγάρι να ομορφαίνει με την παρουσία του τις Κυριακές της ζωής μας!

Με το πέρας της τελετουργίας, η οικογένεια προσέφερε καφέ και όλους τους απαραίτητους επιμνημόσυνους «πλούσιους» δίσκους, που ακολουθούν έναν τιμημένο μνημονευόμενο, τόσο στο Αρχονταρίκι, όσο και έξωθεν αυτού, στο προαύλιο του Καθεδρικού Ιερού Ναού.

 Όμως η Ζωή, όπως προανέφερα, συνεχίζεται για τον εκλιπόντα Βύρωνα Βαφειάδη.

Τούτο, το υπόσχονται τα έργα και οι ημέρες του. Όταν σφραγίζεις με αξιοπρέπεια το πέρασμά σου στη Ζωή, ο Θάνατος υποκλίνεται και δεν σε εντάσσει στην περιχαρακωμένη λησμονιά, αλλά στην αέναη Μνήμη.

Αιωνία σου η Μνήμη Κύριε Βύρωνα Βαφειάδη!