Όλες οι θρησκευτικές εορτές που τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία, πέραν της μνημόνευσης του βίου των αγίων της, προσδίδουν μια συμβολική, σημασιολογική και συνάμα σημειολογική υπενθύμιση της προσφοράς εκάστου αγίου προς τον θεσμικό ρόλο της εκκλησίας. Διότι εκτός της εφαρμογής του Λόγου του Ιησού, το σύνολο του αποστολικού έργου εμπεριέχει και την δημιουργία χριστιανικών κέντρων. Άνευ εστίας, η χριστιανοσύνη δεν θα είχε την «πολυτέλεια» να εξαπλωθεί ανά τον κόσμο. Οι Ιεροί Ναοί λειτούργησαν στο διάβα των αιώνων ως χώροι αντίστασης, όταν οι λεηλάτες της πίστης τους, επέδραμαν εναντίον τους. Κάτωθεν του ιερού τρούλου άπαντες προσεύχονταν για τη σωτηρία τους, σε μια εποχή που το άνοιγμα της εκκλησιαστικής θύρας δεν ήταν αυτονόητη ενέργεια.
Κατά προέκταση και κατά συμπερασμόν, δεν είναι μόνο το κήρυγμα που ενδυναμώνει τον πιστό, αλλά και ο τόπος, όπου εκεί δύναται ελευθέρως να πραγματώνει το προσευχητικό του τελετουργικό. Η χριστιανική θεώρηση διδάσκει πως «ο Θεός είναι πανταχού παρών» με τη διαφορά ότι ο Άνθρωπος συνυπάρχει με συνανθρώπους και έχει την αδήριτη ανάγκη να συναισθάνεται, να συνδημιουργεί, να συμπροσεύχεται. Και αυτό μπορεί εξ αρχής, εξ ορισμού και εκ πεποιθήσεως, να το παρέχει μόνο η
“κοινοβιακή” πνευματικότητα. Να εισπράττει τις βυζαντινές νότες ως δώρο εκλεκτών δημιουργών, να διαισθάνεται τις θεϊκές συγχορδίες των άστρων με τους διπλανούς του και να συγχωρεί ευατόν και αλλήλους. Αλήθεια, τι αξία έχει μια συγχώρεση δίχως αποδέκτη; Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν ότι ο άνθρωπος δίχως φίλους είναι «Θεός ή θηρίον».
Ο Ιερός Ναός ως έδρα συνύπαρξης και συμπροσευχικότητας, καταργεί την Αρχή του Αποκλειόμενου Τρίτου, της αριστοτελικής Τυπικής Λογικής και μέσω της μαζικότητας υπερτονίζει την έννοια «Αδελφός»! Ναι! Το διαζευκτικό [ή] πλέον δεν ισχύει, καθότι το άτομο άνευ φίλων δεν είναι μήτε Θεός μήτε θηρίον, αλλά Άνθρωπος, όταν συναισθάνεται το μέγεθος της ταπεινότητάς του και της συμπαντικής του μικρότητας. Τότε ο διπλανός του δεν είναι «φίλος» αλλά Εαυτός!
Στην Αλεξάνδρεια την Πόλη των θρησκειών, των αιρέσεων, της ιστορίας, των αυτοκρατόρων, των ερώτων, των μεταφραστών και των δεινών φιλοσόφων, η Ορθοδοξία δεν θα είχε την ανάλογη τύχη, αν δεν υπήρξαν οι προπομποί δημιουργοί να στήσουν το Πατριαρχικό οικοδόμημα. Και αυτό δεν κατέστη εφικτό από συνοδικούς και μόνο εκλέκτορες, αλλά πρωτίστως από τολμηρούς Αποστόλους.
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έχει μια ιστορική πορεία στην Αίγυπτο και στην Αφρική δύο χιλιάδων ετών. Ιδρυτής και πρώτος Επίσκοπος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας θεωρείται, κατά την εκκλησιαστική παράδοση, ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος. Ο Άγιος Μάρκος εγκαθίσταται στην Αλεξάνδρεια περί το 43 μ.Χ., έτος το οποίο θεωρείται έτος ίδρυσης της Εκκλησίας Αλεξανδρείας. Διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας διαδραμάτισε ρόλο καθοριστικό στην αποκρυστάλλωση των αρχών της χριστιανικής διδασκαλίας. Επίσης στήριξε και νοηματοδότησε την εξάπλωση του χριστιανισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ίσως η Τρίτη 25ης Απριλίου, ως Ημέρα Μνήμης, Τιμής και Εορτής, να θεωρείται η σημαντικότερη του Αλεξανδρινού Πατριαρχείου. Και τούτο γιατί ο «Αρχιτέκτονας» που οραματίστηκε και έθεσε τα θεμέλια του Πατριαρχικού χριστιανικού Θεσμού εν Αλεξανδρεία, ήταν ο Απόστολος Μάρκος. Σύμφωνα με την παράδοση, έγινε ο πρώτος επίσκοπος Αλεξανδρείας, όπου και μαρτύρησε περί το 68. Το λείψανό του φυλασσόταν στην Αλεξάνδρεια έως το 828, οπότε μεταφέρθηκε από δύο εμπόρους στη Βενετία κι έκτοτε φυλάσσεται στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου.
Αυτόν τον Ευαγγελιστή με την αγία δράση, εόρτασε στην Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου το ευεργετούμενο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Χοροστάτησε ο Μακαριώτατος του Αλεξανδρινού Θρόνου Θεόδωρος Β΄, το εκκλησιαστικό τελετουργικό υπηρέτησε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυκράτιδος και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, κ. Παντελεήμων, ενώ αρωγοί συμπροσευχόμενοι μαζί με τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ταμιάθεως και ιερουργού της Μονής του Αγίου Σάββα, κου. Γερμανού ήταν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γέρων Λεοντουπόλεως κ. Γαβριήλ, ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης και Σχολάρχης της Ιερατικής Σχολής του Πατριαρχείου κ. Ισαάκ, με τους αφοσιωμένους μαθητές του. Έψαλλε ο Αιδεσιμολογιότατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Πάνος Γαζής, με το ρωμαλέο και στεντόρειο ηχόχρωμά του να γεμίζει τις ψυχές μας.
Ο Πατριάρχης στο τέλος ανεφέρθη στην εορταστική ημέρα, τόνισε την σπουδαιότητα και τον ρόλο που διαδραμάτισε ο Ευαγγελιστής Μάρκος και ευλόγησε άπαντες με τη γνωστή πραότητα τού χαρακτήρα του. Τόνισε την βαθύτατη αγωνία που τον διακατέχει για τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Νουβίας και παντός Σουδάν κ. Σάββα, και πληροφόρησε τους πιστούς για τον αγώνα που δίδει και ο ίδιος προσωπικά, με επικοινωνία καθημερινή με ανώτατα στελέχη Ελλάδος και Αιγύπτου, για την ομαλή μεταφορά των εκεί Ελλήνων σε ασφαλές τόπο.
Παρέστησαν στην εορταστική τελετή του Αγίου Σάββα, ο Γενικός Πρόξενος – Πρέσβυς, κ. Αθανάσιος Κοτσιώνης μετά της συζύγου του Ιωάννας και η Πρόεδρος του Ελληνικού Ναυτικού ομίλου Αλεξανδρείας και του Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων «Πτολεμαίος Α΄» κα. Λιλίκα Θλιβίτου.
Στο τέλος ο Προκαθήμενος του Αλεξανδρινού Θρόνου, προσκάλεσε τους πιστούς στο παρακείμενο Αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής, όπου εκεί μεταξύ καφέ και κερασμάτων, συνομίλησε και εξέφρασε για μια ακόμη φορά τη στενοχώρια του για την τύχη των Ελλήνων αλλά και του Σουδανικού λαού που σπαράσσεται από την εμφύλια διαμάχη.
