Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Η Ελλάδα θρηνεί, ο Ελληνισμός ανά τον κόσμο θρηνεί, οι οικογένειες των θυμάτων θρηνούν.  

Ακόμα και ο Χάροντας βρήκε παραπανίσια τη σοδειά, απ΄ τις αθώες ψυχές των νέων που λεηλάτησε.

Όμως οι νεκροί δεν αναμένουν παρηγορίες  και υποσχέσεις, από εκείνους που επί δεκαετίες και πλέον, έχουν εγκαταλείψει στην τύχη του έναν λαό.  Δυστυχώς τα εγκλήματα θα επαναλαμβάνονται όσο οι άνθρωποι θα παραμένουν Ιδιώτες και όχι  Πολίτες.

Ο Πολίτης αναβαθμίζει τη Δημοκρατία και θεμελιώνει τις βάσεις για το οικοδόμημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Ο Ιδιώτης συμμαχεί με την τσέπη του και διατηρεί καλές σχέσεις με τον Διάολο.

Τι δραματικά προκλητικό,  να τιμωρηθεί ο σταθμάρχης ή ο μηχανοδηγός, όταν ένας  πελάτης της Uber παρακολουθεί ανά πάσα στιγμή την διαδρομή του οδηγού, μέχρι να τον παραλάβει, οι δε υπεύθυνοι των τρένων ειδοποιούν ακόμα με σήματα καπνού, ο ένας τον άλλον…

Η Ντροπή είναι πλέον Εθνική και Διακομματική και όχι μόνο υπηρεσιακή, τεχνική ή κυβερνητική!

Η Ντροπή ανήκει εξ ολοκλήρου σε έναν λαό, που έμαθε να κρίνει αντί να αυτο-κρίνεται.

Που διδάχτηκε να χειροκροτεί αντί να μουτζώνεται, για την ανοχή του τόσα χρόνια, η οποία ως πράξη ισοδυναμεί με συνενοχή!

Τα κροκοδείλια δάκρυα είναι απλώς, η υποκριτική δεινότητα του Θανάτου για τα επόμενα θύματά του.

Μινωταυρικός ο φόρος, με νέους και νέες στο βωμό της απύθμενης κερδοσκοπίας των κατ΄ επίφασιν σωτήρων της πατρίδας μας, ανεξαρτήτως εδράνων και αποχρώσεως.