Ήταν το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου του 1920, ακριβώς έναν αιώνα πριν, όταν ο Άγιος Νεκτάριος περνούσε στους ουρανούς για να φέρνει από τότε μέχρι σήμερα τη χάρη Του σε όλον τον κόσμο, με αναρίθμητα θαύματα.
Για τον Ελληνισμό του Καΐρου, την Αλεξανδρινή Εκκλησία και γενικότερα τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό, είναι δικαιωματικά ο «δικός του» Άγιος. Ο Πατριαρχικός Επίτροπος που θαυματούργησε και προσέφερε τον εαυτό του στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας, ζώντας στο Κάιρο στα τέλη του προπερασμένου 19ου αιώνα, στον ίδιο ακριβώς χώρο που στις 8 και 9 Νοεμβρίου, με απέραντο σεβασμό και συγκίνηση ο Ελληνισμός της αιγυπτιακής πρωτεύουσας προσέρχεται ευλαβικά να ανάψει ένα κερί στο σεμνό μικρό ναό που έχει κτισθεί ακριβώς κάτω από το σπίτι που ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος έζησε. Από το χώρο που κατέβαινε για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία και να μεταφέρει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Εκεί, όπου ακόμη και σήμερα υπάρχουν τα έπιπλά Του, τα κειμήλιά Του, οι φωτογραφίες Του, εκεί οι Αιγυπτιώτες ζητούν δική Του χάρη και ευλογία.
Είναι ανεκτίμητη ευλογία για τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό να φυλάσσει στα σπλάγχνα του, στους χώρους της Πατριαρχικής Επιτροπείας στο Χαμζάουι το χώρο αυτό που έχει αγιαστεί προσωπικά από τον Άγιο Νεκτάριο.
Η μορφή του Αγίου ως Μητροπολίτου δεσπόζει στο Σπίτι του. Ο φακός αποτυπώνει ευλαβικά διάφορα προσωπικά του είδη. Βλέπει ο προσκυνητής ορισμένα άμφιά του, το κρεβάτι του, το μοναχικό του σχήμα, το προσκυνητάρι του, τα κομποσχοίνια του και απότμημα από τα Λείψανά του.
Γι’ αυτό και οι εκδηλώσεις στις 8 και 9 Νοεμβρίου στο μικρό αυτό εκκλησάκι λαμβάνουν τεράστια σημασία για όλους όσοι ζούνε στην ευλογημένη Χώρα του Νείλου.
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1846 μ.Χ. στη Σηλυβρία της Θράκης από τον Δήμο και τη Βασιλική Κεφάλα και ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος.
Μικρός, 14 ετών, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πήγε στη Χίο, όπου, από το 1866 μ.Χ. μέχρι το 1876 μ.Χ. χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο.
Το 1876 μ.Χ. εκάρη μοναχός στη Νέα Μονή Χίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου 1877 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο (1860 – 1877 μ.Χ.), και ανέλαβε τη Γραμματεία της Μητροπόλεως.
Το 1881 μ.Χ. ήλθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899 μ.Χ.), σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885 μ.Χ. Έπειτα, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε το 1886 μ.Χ. πρεσβύτερο και τού έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο.
Στις 15 Ιανουαρίου 1889 μ.Χ., χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη, επέστρεψε στην Ελλάδα (1889 μ.Χ.).
Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας) (1891 – 1893 μ.Χ.), Φθιώτιδος και Φωκίδας (1893 – 1894 μ.Χ.) και διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα (1894 – 1904 μ.Χ.).
Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου (1899 μ.Χ.), ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε.
Στα κηρύγματα του, πλήθος λαού μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των Ιερών λόγων του.
Το 1904 μ.Χ. ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908 μ.Χ., μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο Σχολή.
Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη του και η φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις.
Πέθανε το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου 1920 μ.Χ. Τόση δε ήταν η αγιότητά του, ώστε επετέλεσε πολλά θαύματα, πριν αλλά και μετά τον θάνατο του. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος στην Αίγινα.
Η ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1953 μ.Χ. και στις 20 Απριλίου του 1961 μ.Χ. με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Κάρα και τα περισσότερα Λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στη Μονή Αγίας Τριάδος Αιγίνης.
Η ΣΥΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ, ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1998
Εβδομήντα επτά έτη μετά την κοίμησή του, εκατόν οκτώ μετά την αναχώρησή του από την Αλεξάνδρεια και τριάντα επτά μετά την επίσημη αναγνώρισή του ως Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ο Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός, ο οποίος αδίκως είχε κατηγορηθή και εκδιωχθή από την θέση του στο Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας, αποκατεστάθη διά ακυρώσεως και εξαφανίσεως της άδικης ποινής η οποία του είχε επιβληθή. Συγκεκριμένα ο τότε Πατριάρχης Αλεξανρείας Πέτρος Ζ´ (+2004) και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος την 15.1.1998 εζήτησαν κατά την διάρκεια συνοδικής συνεδρίας και ενώπιον της εικόνος του Αγίου συγνώμη από τον Άγιο, εκ μέρους της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας.
Στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας διαβάζουμε: «Την Α.Θ.Μ. από μακρού απησχόλησε το θέμα της αδίκου ποινής αποπομπής εκ της δικαιοδοσίας και του κλίματος της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, του εν Αγίοις πατρός ημών Νεκταρίου Πενταπόλεως του Κεφαλά. Το γεγονός τούτο ήγαγεν Αυτήν να εισηγηθή εις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον, όπως αυτή επιληφθή του σοβαρού τούτου θέματος. Μετά προσοχής πολλής η Αγία και Ιερά Σύνοδος διασκεψαμένη, εν φόβω Θεού, και της εικόνος του Αγίου ευρισκομένης εν τη Συνοδική Αιθούση, απεφήνατο διά την αποκατάστασιν της διαλευθείσης κανονικής τάξεως και εξητήσατο την συγχώρησιν παρά του Αγίου Πατρός ημών Νεκταρίου διά τον διωγμόν και την αδικώτατην κατ’ αυτού μήνιν, επηρεία του πονηρού».
Η απόφαση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας είναι ιστορική. Όχι διότι ο Άγιος του εικοστού αιώνος είχε ανάγκη από την ενέργεια αυτήν, αλλά διότι η πράξη αυτή είναι δείγμα γενναιότητος, μετανοίας και δικαιοσύνης. Είναι μία πράξη πού τιμά το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Ας ακούσουμε το υπέροχο ποίημα του Αγίου Νεκταρίου “Αγνή Παρθένε” όπως το ψέλνει ο Άρχων Πρωτοψάλτης του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας Νίκος Κάτσικας:
