Το ταξίδι που προγραμματίστηκε από την ActionAid Ελλάς περίπου ένα χρόνο πριν και οργανώθηκε στην εντέλεια τους τελευταίους έξι μήνες είχε έναν ξεκάθαρο σκοπό: την επέκταση ενός κοινοτικού σχολείου. Τι σημαίνει, όμως, «κοινοτικό» σχολείο και ποια η διαφορά του από το κυβερνητικό;
Κοινοτικό σημαίνει πως δεν υποστηρίζεται από το κράτος και στην ουσία λειτουργεί μέσω εθελοντικών δράσεων. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Η ιδέα της αρχικής δημιουργίας του σχολείου ανήκει σε έναν Ιρλανδό ανάδοχο παιδιού. Δύο χρόνια μετά, σήμερα, η ActionAid Ελλάς θα επεκτείνει τις αίθουσες, προσφέροντας στους εθελοντές δάσκαλους μεγαλύτερο κίνητρο για να προσφέρουν στα μικρά παιδιά τα αναγκαία εφόδια για την απλή επιβίωση στην Ουγκάντα.
Σαράντα ανάδοχοι παιδιών και η πενταμελής ομάδας της ActionAid Ελλάς ταξίδεψαν στην καρδιά της Αφρικής αποκλειστικά γι’ αυτόν τον σκοπό. Η εβδομάδα ξεκίνησε με την 1η μέρα της αποστολής. Συνέπεσε με την Μαύρη Δευτέρα, μια μέρα που ο λαός της Ουγκάντας φοράει μαύρα στέλνοντας μήνυμα κατά της διαφθοράς στην κυβέρνηση του προέδρου Γιουέρι Μουσεβένι.
Από το Παντέρ, στις 08:30 το πρωί, ξεκίνησε η αυτοκινητοπομπή για το χωριό Γκαλαγκάλα! Μετά από μία ώρα ταξίδι, φτάσαμε στο Γκαλαγκάλα. Τα οχήματα στάθμευσαν καμιά 300αριά μέτρα από το σχολείο. Καθώς περπατούσαμε προς το χώρο των έργων, μια ομάδα γυναικών και παιδιών κατευθύνονταν προς το μέρος μας.
Εκεί περίμενε τους Έλληνες ανάδοχους παιδιών σκληρή δουλειά αλλά και περίπου 250 ντόπιοι, στην πλειοψηφία τους πιτσιρίκια. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποια από τις δύο πλευρές ένιωθε τη μεγαλύτερη έκπληξη. Η ελληνική αποστολή που πήγαινε σε ένα χωριό της Ουγκάντας ή οι Αφρικανοί που δέχονταν πρώτη φορά επίσκεψη από λευκούς;
Υποδέχτηκαν τους επισκέπτες τους κρατώντας μικρά κλαδιά από δέντρα (μια συμβολική κίνηση που στέλνει ένα μήνυμα ειρήνης) αλλά και με τοπικά αφρικάνικα τραγούδια. Δίνοντας χειραψία στον καθέναν από εμάς, συνοδευόμενη με μία μικρή υπόκλιση, μας έκαναν να νιώθουμε ήδη… σκλαβωμένοι.
Η ActionAid Ελλάς είχε δώσει μόνο μία εντολή στους ανάδοχους παιδιών που ακολούθησαν εθελοντικά το ταξίδι: μην τρομάξουν τα μικρά παιδιά από την… εισβολή. Για αυτόν τον λόγο, τις πρώτες ώρες της πρώτης μέρας μπορούσαν να φωτογραφίζουν μόνο συγκεκριμένοι άνθρωποι της αποστολής.
Αθωότητα, άγνοια και φόβος για το άγνωστο ήταν χαραγμένα στα βλέμματά τους. Δεκάδες μικρά παιδάκια, ντυμένα με πολλά χρώματα. Όλα ξυπόλυτα και τα περισσότερα με ταλαιπωρημένα ρούχα που ή τα φορούν πολλά χρόνια ή τα πήραν από το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας. Τα σημάδια της φτώχειας αλλά κυρίως της κρατικής εγκατάλειψης εμφανή.
Πολλές εικόνες, χιλιάδες λέξεις και άλλες τόσες σκέψεις. Τα μεγάλα και εκφραστικά μάτια των παιδιών της Αφρικής σε «μαγεύουν» από την πρώτη στιγμή.
Η αποστολή της ActionAid Ελλάς σήκωσε μανίκια. Χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες. Άλλοι για το νερό (με μεταφορά μέσω μπιτονιών από το κοντινότερο πηγάδι σε απόσταση ενός χιλιομέτρου), άλλοι για να κουβαλήσουν πέτρες, άλλοι για το χαλίκι. Άλλοι για τα θεμέλια-βάσεις του χτίσματος.
Η ελληνική αποστολή εγκλιματίστηκε άμεσα στο νέο περιβάλλον και άρχισε δουλειά με γοργούς ρυθμούς. Οι ημέρες είναι συγκεκριμένες και δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις. Δίπλα στο εργοτάξιο δεκάδες παιδιά. Συνέχιζαν το μάθημά τους στην αυτοσχέδια καλοκαιρινή αίθουσα ή κάτω από τα δέντρα. Η παρουσία 47 λευκών, όμως, τους ενδιέφερε περισσότερο από το μάθημα των αγγλικών.
Η πολύχρωμη κοινότητα άρχισε να αποκτά τους πρώτους κώδικες επικοινωνίας. Με τη γλώσσα του προσώπου, των ματιών, ενός χαμόγελου. Άνθρωποι που πριν λίγες ώρες δε γνώριζαν την ύπαρξη του άλλου, άρχισαν να συνυπάρχουν αρμονικά.
εχωριστές κουλτούρες, άλλοι άνθρωποι, άλλα «θέλω» και «πρέπει». Τα «θεμέλια» για την ένωση δύο διαφορετικών κόσμων είχαν μπει. Όπως μπήκαν και οι βάσεις για τη δημιουργία του έργου της ActionAid Ελλάς. Ήταν μια ξεχωριστή μέρα για όσους βρέθηκαν στο χωριό Γκαλαγκάλα…
