Το Σάββατο 24 Οκτωβρίου Ελλάδα, Αίγυπτος και πολλές χώρες τίμησαν τους Έλληνες ήρωες της Μάχης του Ελ Αλαμέιν, στην τελετή για την 73^η Επέτειο των Μαχών, που έλαβε χώρα στο Ελληνικό Μνημείο.

Ήταν το 1942, όταν η 1^η Ελληνική Ταξιαρχία αγωνίστηκε επί 5,5 μήνες, με το βαρύ απολογισμό των 91 νεκρών αξιωματικών και οπλιτών, και 254 τραυματιών. Τιμώντας όλους αυτούς τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στο Ελ Αλαμέιν «που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τα υπέρτατα και πανανθρώπινα ιδανικά της φυλής μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την αξιοπρέπεια», ο Δ/ντής της Δ/νσης Εφέδρων Πολεμιστών Αγωνιστών Θυμάτων και Αναπήρων (ΔΕΠΑΘΑ) Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) κ. Απόστολος Δεληγιάννης τόνισε κατά το χαιρετισμό του και αφού προηγήθηκε το προσκλητήριο των νεκρών, ότι «η θυσία τους αυτή λάμπρυνε την πολεμική αρετή των Ελλήνων για μία ακόμη φορά στη μακραίωνη ιστορία του Έθνους μας».

Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ελλάδας σε συνδυασμό με το συγκινητικό και γεμάτο, παράλληλα, πατριωτισμό, πανηγυρικό της ημέρας που εκφώνησε ο Πρέσβης της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Χριστόδουλος Λάζαρης, ο οποίος ανέφερε: “Δεν είναι περίεργο, ότι εβδομήντα χρόνια μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι μνήμες του μας βασανίζουν και μας ελκύουν ακόμα; Εκτός από τους βετεράνους μας, κανείς από εμάς εδώ δεν είχε καν γεννηθεί τότε και όμως οι εικόνες της μεγάλης εκείνης συμφοράς μας είναι τόσο οικείες, ώστε να έχουν ταυτιστεί με αυτό που ο καθένας μας πιστεύει ότι αποτελεί την προσωπική του εμπειρία. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, τα ονόματα, ακόμα και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, είναι ακόμα ζωντανά. Μόνον όταν αντικρύζουμε τα πρόσωπα των προγόνων μας της ίδιας εποχής, σε κιτρινισμένες φωτογραφίες, με ρούχα και στολές μιας άλλης εποχής, με πρόσωπα νεανικά, τα ίδια πρόσωπα που εμείς γνωρίζαμε χαραγμένα από τις ρυτίδες, μόνον τότε συνειδητοποιούμε το πέρασμα του χρόνου. Ήταν εβδομήντα χρόνια πριν, 73 από την μάχη του El Alamein, ένα όνομα που αμφιβάλλω αν θα σβύσει ποτέ, στο διάβα των αιώνων. Γιατί όμως; Τα γεγονότα του πολέμου εκείνου, του μυθικού μέσα στον χρόνο και όμως τόσο παράξενα κοντινού, έχουν κατά κάποιο τρόπο συνδεθεί, το καθένα χωριστά, με κάποια έννοια βασική για τον Άνθρωπο. Όλες οι μάχες έχουν κοινό χαρακτηριστικό την φρίκη του πολέμου, όμως η κάθε μια έχει αναδειχθεί σε σύμβολο μιας από τις έννοιες αυτές: η Νορμανδία με την ελπίδα, το Στάλινγκραντ με την καρτερία, οι Αρδέννες με την λύτρωση, το Κουρσκ με την αλλαγή του ανέμου , η Κλεισούρα με την υπέρβαση, τον αγώνα του Δαυίδ με τον Γολιάθ. Το El Alamein είναι συνώνυμο με τον ιπποτισμό. Πέρα από την φρίκη, πέρα από τους «Κήπους του Διαβόλου»,  τα θανάσιμα ναρκοπέδια, που ακόμη σήμερα στερούν ζωές, πέρα από την εικόνα των φλεγόμενων αρμάτων, που συνέχιζαν να προχωρούν, με ένα νεκρό πόδι να πιέζει ακόμη το γκάζι, η μνήμη μένει, ότι κανένας από όσους πολέμησαν εδώ, Γερμανός, Βρεταννός, Ιταλός, Έλληνας, ή άλλος, δεν χτύπησε αντίπαλο πεσμένο στο έδαφος, κανείς δεν δολοφόνησε αιχμάλωτο, όλοι έτειναν το χέρι προς τον τραυματία, όλοι μοιράστηκαν τις πολύτιμες σταγόνες στο παγούρι τους, με τον πρώην αντίπαλο, τώρα απλά ακόμη έναν άνθρωπο χαμένο στην απεραντωσύνη της Ερήμου. Ο Ελληνικός Στρατός στο El Alamein ασφαλώς πρόσθεσε νέες δάφνες, στις χιλιάδες που έχουν στέψει τα όπλα του, τους τριάντα και πλέον τελευταίους αιώνες, όμως, ακούγοντας τους παλιούς του πολεμιστές του να διηγούνται, όσοι διηγούνται, τις ημέρες εκείνες, διακρίνει μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια, όχι για τις ζωές που πήραν, αλλά για εκείνες που έσωσαν. Η θεματική αυτή επανέρχεται ξανά και ξανά, σαν μια ηχώ ανθρωπιάς, μέσα από τον χρόνο, στα αυθεντικά γραπτά που άφησαν οι στρατιώτες. Πέρασα αρκετά χρόνια στην Ιταλία, στα νεανικά μου χρόνια και αργότερα υπηρετώντας στην Ρώμη, για να διαπιστώσω ο ίδιος, πόσο η ανθρωπιά, που είχαν δείξει μεταξύ τους οι τότε «αντίπαλοι», είχε βοηθήσει να θεραπευθεί η πληγή από τον αφύσικο εκείνο πόλεμο του 1940- 41, στον οποίο η στρεβλή ιδεολογία του φασισμού είχε εμπλέξει δύο πραγματικά αδελφικούς λαούς, που μαζύ είχαν δημιουργήσει δύο από τους υπέρλαμπρους πολιτισμούς του Κόσμου και μαζύ είχαν αγωνισθεί και υποφέρει στον αγώνα κατά της βαρβαρότητας. Ανθρωπιά, που αργότερα κορυφώθηκε, με την επική διάσωση, από την Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή των Επτανήσων, 4.500 επιζώντων της σφαγής της ιταλικής Μεραρχίας Aqui στην Κεφαλλονιά. Ανδραγαθία υψηλού στρατιωτικού ήθους, που ακόμη τιμούν τα δύο Σύμμαχα, πια, Ευρωπαϊκά Έθνη. Δεν μπορούμε παρά να χαιρόμαστε, που σώσαμε τόσους από τους τότε «εχθρούς» μας. Πόσους από αυτούς δεν συναντήσαμε, στα κατοπινά χρόνια, σαν καλούς και ειλικρινείς φίλους, δουλέψαμε μαζύ τους, σαν ισότιμοι πολίτες στην Ενωμένη Ευρώπη, κάποτε ακόμα σμίξαμε το αίμα μας και γίναμε συγγενείς; Πόσοι από εμάς δεν θα ήταν σήμερα εδώ, αν οι πατέρες μας, στην μια και στην άλλη πλευρά, δεν είχαν επιδείξει το ήθος και το έλεος που είχαν ενσταλάξει μέσα τους τα διδάγματα του κοινού πολιτισμού μας; Αυτό ξεκίνησε στο El Alamein, μια μάχη ενός πολέμου που ήταν φρικτός και απάνθρωπος, πέρα από τα κοινά μέτρα της ανθρώπινης αγριότητας. Όμως εδώ, στην Βόρεια Αφρική, αρνηθήκαμε να αρνηθούμε την ανθρωπιά μας. Και εδώ αρχίσαμε την πορεία, που θα έκανε την Ευρώπη μας και πάλι το λίκνο της ανθρωπιάς, της γενναιοδωρίας, της συμπόνιας και της αλληλεγγύης. Οι πατέρες μας πολέμησαν και πέθαναν γι’ αυτό. Ας μην τους προδώσουμε”.

Η εκδήλωση μνήμης ξεκίνησε με το τρισάγιο που τέλεσε ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Επίσκοπος Ναυκράτιδος κ. Μελέτιος. Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από τον ίδιο τον Έλληνα Πρέσβη κ. Χριστόδουλο Λάζαρη και ακολούθησαν ο Κυβερνήτης της Περιφέρειας Μάρσα Ματρούχ κ. Φάγιεζ, ο εκπρόσωπος των Αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων Υποστράτηγος Μαχάμεντ Σάλμα Μούσα, ο Κύπριος Πρέσβης στην Αίγυπτο κ. Χάρης Μορίτσης, ο Ακόλουθος Άμυνας της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αίγυπτο εκ μέρους των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Πλοίαρχος ΠΝ Ιωάννης Διαμαντάκης. Παράλληλα, πολλές και σημαντικές ήταν οι παρουσίες των Διπλωματικών Αντιπροσωπειών που κατέθεσαν στέφανα στο χώρο του Ελληνικού Μνημείου του Ελ Αλαμέιν, μεταξύ των οποίων αναφέρουμε τις χώρες: Αλγερία, Αργεντινή, Βραζιλία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Καναδάς, Κροατία, Τσεχία, Γαλλία, Γερμανία, Γεωργία, Κίνα, Γκάνα, Ινδία, Ιταλία, Ουγγαρία, Μεξικό, Μάλτα, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Πακιστάν, Πολωνία, Σερβία, Σλοβακία, Ισπανία, Νότιο Αφρική, Ηνωμένο Βασίλειο, Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Ζάμπια, καθώς επίσης τον εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Συγκινητική η στιγμή κατά την οποία κατέθεσε στεφάνη ο βετεράνος αγωνιστής Μιχαήλ Ματζάκος ως εκπρόσωπος του Πανελληνίου Συνδέσμου Εκστρατευτικών Σωμάτων Μέσης Ανατολής, Ριμινιτών και Ιερολοχιτών.

Δυναμική και η παρουσία των Ελληνικών Κοινοτήτων Αλεξανδρείας και Καΐρου. Στεφάνια κατέθεσαν ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας Α’ Αντιπρόεδρος κ. Νικόλαος Κόπελος, ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Νικόλας Πολίτης, ο Βοηθός Περιφερειακός Έφορος Αποδήμων Προσκόπων κ. Αλέξανδρος Καζαμίας, ο Έφορος Διοίκησης Αποδήμων Προσκόπων Άρης Μαρκοζάνης ως εκπρόσωπος των Προσκόπων Αλεξανδρείας, οι εκπρόσωποι των Σχολείων Καΐρου και Αλεξανδρείας κ.κ. Δέσποινα Κολοκοτρώνη (Αβερώφειο), Βασιλική Πετροπούλου (Αμπέτειος), Χαράλαμπος Κουγεμήτρος (Αχιλλοπούλειο) και Παρασκευή Δαμιανίδου (Τοσιτσαία).