Οι «ενθυμίσεις» είναι μια στήλη που ευελπιστεί, μέσα από τις ανώνυμες αφηγήσεις Ελλήνων Αλεξανδρινών να ζωντανέψει μνήμες του παρελθόντος και να μεταφέρει την ατμόσφαιρα μιας εποχής που έχει πλέον περάσει.
Για το πρώτο τεύχος ωστόσο, επιλέξαμε να παραθέσουμε την επώνυμη μαρτυρία ενός αγαπημένου Έλληνα Αλεξανδρινού που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, αλλά έμεινε μέχρι τέλους ένας ρομαντικός νοσταλγός του παρελθόντος. Συναντήσαμε τον αρχιτέκτονα κ. Παναγιώτη Λυσαίο πριν από μερικούς μήνες στην Αλεξάνδρεια και μέσα σε ένα κλίμα χαράς και συγκίνησης μας αφηγήθηκε τη δική του ιστορία. Όταν ήμουν μικρός και επέστρεφα στην Αίγυπτο μετά τις καλοκαιρινές μου διακοπές είχα πάντα την αίσθηση σαν να έκλεινε πίσω μου μια καγκελόπορτα που με απομόνωνε από τον έξω κόσμο και έχανα την επαφή με την Ευρώπη και την Ελλάδα και αυτό δεν μου άρεσε. Η Αλεξάνδρεια όμως πάντα με γοήτευε, κυρίως τα κτίρια της. Για εμάς τους Αλεξανδρινούς κάθε γωνιά της πόλης έχει και μια ιστορία να διηγηθεί. Στην Ελλάδα πολλές φορές αφαιρούμαι και επιστρέφω έντονα στους δρόμους της Αλεξάνδρειας. Μια μεταβίβαση του εγώ μου στην πόλη, ενώ το σώμα μου είναι στην Ελλάδα. Όταν όμως γυρίζω εδώ συμβαίνει κάτι περίεργο. Δημιουργείται ένα χάσμα και ξεχνώ ότι έχω φύγει και έχω δημιουργήσει οικογένεια. Και επιστρέφω πάλι στην παιδική μου ηλικία. Τα χρόνια που μεσολάβησαν είναι σαν να χάνονται, τα ξεχνάω, και ενώνεται το παρελθόν με το παρόν. Σαν να υπάρχει ένα bypass . Σαν να μην έφυγα ποτέ. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη είναι η εικόνα της παραλιακής οδού, της Κορνίς. Τα καλά θυμάσαι όταν φεύγεις. Την πόλη όμως δεν την ξέρουμε καλά εμείς οι Έλληνες Αλεξανδρινοί. Πολλοί από εμάς καθημερινά κάναμε την ίδια διαδρομή και δεν ξεφεύγαμε, σε σημείο που αν μπορούσαμε να δούμε τα χνάρια των παπουτσιών μας, θα είχαν χαραχθεί αυτοί οι δρόμοι. Σπίτι, όμιλος, ένωση, σπίτι. Αυτό το τρίγωνο κάθε μέρα το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα, σπίτι, σχολείο, σπίτι, σινεμά, αστέρια, σπίτι. Λίγοι από εμάς έχουμε πάει στο επταστάδιο ή στις κατακόμβες. Τώρα βλέπω την πόλη διαφορετικά. Τότε όμως ήταν χαραγμένα τα βήματά μας. Η αλήθεια είναι ότι εγώ θεωρούσα πάντα τον εαυτό μου πολίτη της γης, όχι κάτοικο χώρας. Δυστυχώς ένα πράγμα που κουβαλάμε εμείς οι Αλεξανδρινοί είναι ότι έχουμε δύο πατρίδες, αλλά και στις δύο είμαστε ξένοι ως προς τους τρίτους. Στην Αίγυπτο ήμουν «ο Έλληνας αρχιτέκτονας» ενώ στην Ελλάδα, «ο Αιγύπτιος ήρθε». Όχι υποτιμητικά. Επίσης είμαστε πολύ ρομαντικοί Έλληνες, επειδή μας λείπει η πατρίδα μας, ένα μέρος που να μπορούμε να ενταχθούμε. Όσο ζούσα εδώ ήθελα να πάω στην Ελλάδα, μόλις όμως έκανα οικογένεια και παιδιά τότε δεν μου έλειπε η Αίγυπτος. Τώρα όμως που επέστρεψα για δουλεία δεν μου λείπει η Ελλάδα, αλλά η οικογένειά μου. Επίσης συγγένεια νιώθω περισσότερο με τους Έλληνες αιγυπτιώτες, όχι με τους Ελλαδίτες. Ποτέ δεν κατάφερα να αποκτήσω Ελληνικό κύκλο, ίσως γιατί ήμουν πάντα πολύ δεμένος με τους Αιγυπτιώτες. Στην Ελλάδα βλέπεις δεν υπάρχει η ένωση. Η ένωση είναι φοβερός συνδετικός κρίκος.